Sinds de bekendmaking van de zwangerschap krijg ik vaak dezelfde vraag: Hoe ik mij voel? Op zich begrijp ik dat wel, want bij de Muppets ben ik echt extreem ziek geweest, dus men denkt al snel daar aan terug. En ook natuurlijk hoe het geestelijk met mij gaat gezien de voorgeschiedenis van de miskramen. Wat nou eigenlijk nooit eens gevraagd wordt, is hoe manlief zich voelt deze zwangerschap. Hij moet immers met mij en mijn hormonen onder één dak leven. En geloof me, dat lijkt mij geen pretje!

Ik ben namelijk heel heel heel erg moe. Van gezellige avonden met zijn tweetjes is nagenoeg geen sprake meer, want als de kids eindelijk op bed liggen ga ik niet lang daarna zelf op één oor. Tegen de tijd dat manlief zijn nachtrust pakt lig ik al te snurken. Ja, letterlijk! Nog zo’n fijn effect van de zwangerschap. De vermoeidheid was afgelopen week zelfs zo erg, dat ik eerder in mijn bedje lag dan de kinderen. Ik had het even nodig, aldus manlief. Hoezo? Was het omdat ik zoveel moest huilen en echt geen flauw idee had waarom?

Dat huilen gebeurt ook echt op de meest vreemde momenten trouwens. Vorige week bijvoorbeeld deed ik een nobele poging tot hardlopen. Na tweehonderd meter op en neer springen wist ik al dat ik gewoon beter naar huis kon gaan en op de bank of in mijn bed kon gaan liggen. Onderweg naar huis zag ik een dode kikker op de stoep liggen. Het arme dier was helemaal intact, maar bewoog gewoon echt niet meer. Ineens realiseerde ik me dat het beestje in dezelfde houding lag als pasgeboren baby’s, namelijk de kikkerhouding. Toen hield ik uiteraard de waterlanders niet meer binnen en stond ik daar (in mijn eigen woonwijk) uitgebreid te huilen om een dode kikker. Ik weet oprecht niet of iemand dat gezien heeft, maar ga voor mijn gemoedsrust maar uit van niet.

Dat emotionele gedoe van mij kan manlief volgens mij nog best wel aan. De ergste zwangerschapskwaal is dat ik gewoon heel vaak stront chagrijnig ben en een echt heel kort lontje heb. Uit het niets kan ik heel snibbig of geheel overtrokken reageren op iets wat hij gezegd heeft. Afgelopen weekend ontplofte ik bijna, omdat hij mij niet geloofde toen ik zei dat we rechtsaf moesten slaan. Oké, ik had dan wel volkomen gelijk wat betreft de te rijden weg, maar toch was mijn reactie behoorlijk overdreven. Zeker omdat daarna een silent treatment van mij volgde van een tiental minuten. Achteraf vind ik mezelf dan zo kinderachtig, maar op dat moment voelt het goed.

Dus ja, soms kan je beter vragen hoe het met de partner van de zwangere dame in kwestie is, want ook voor hem (of haar) kan een zwangerschap een behoorlijke opgave zijn.

Gerelateerde posts:

Wondertjes kunnen gebeuren! Weg bij mijn verloskundige? Een positieve test betekent niet altijd een zwangerschap De 9 (onverwachte) tips als hulp om zwanger te worden