Haar post-natale depressie

Let op; dit verhaal kan warrig zijn. Dit omdat het nog steeds moeilijk is om het erover te hebben en omdat ik sommige stukken nog mis in mijn hoofd door mijn post-natale depressie.

Het begin van de post-natale depressie

Ik was 26 jaar toen de tweeling werd geboren. De zwangerschap was pittig, veel controles en onzekerheden. Al vroeg kwam ik erachter dat ik zwanger was. Gezien mijn miskraam 3 maanden ervoor met precies 12 weken kreeg ik al met  5 en 6 weken een echo. Er was een mooie vrucht te zien. Een week later op vakantie bekroop mij een naar gevoel. Ik wilde een echo, wij waren in het vaderland van mijn partner. Hij heeft daar een goede privé kliniek gebeld en wij mochten komen. Daar schrokken wij ons kapot. Het was er niet 1 maar 2! Wij waren zwanger van een tweeling!

De zwangerschap

Tot rond de 14 weken was ik erg misselijk. Wat was ik blij dat het minder werd. Maar toen kwam het volgende weer de hoek om kijken, te hoge bloeddruk. Medicatie gaven ze liever niet in verband met de bijwerkingen tijdens een zwangerschap. Volgens de artsen gebeurt dit redelijk vaak tijdens een tweelingzwangerschap omdat het lichaam ontzettend hard werkt. Om de 2 weken kreeg ik een echo en controles. Het ging goed tot de 26 weken… Mijn lichaam was zich al klaar aan het maken voor een bevalling. Wij moesten er rekening mee houden dat ik de 32 weken niet zou redden. In die 6 weken heb ik 3x in het ziekenhuis gelegen. De 1^e keer voor longrijping, 2^e keer omdat ik regelmatige weeën had en al onsluiting, maar dat was vals alarm. Nadat ik gereed was voor de OK omdat de kindjes in volkomen stuit en onvolkomen stuit lagen, zakte alles af. Na 2 dagen mocht ik weer naar huis. De 3^e keer was ik opgenomen op verdenking van zwangerschapssuiker en zwangerschapsvergiftiging. Ook dit keer mocht ik na 2 dagen weer naar huis.

De bevalling

Uiteindelijk ben ik bevallen met 34.6 weken. Erg netjes voor een tweelingzwangerschap. Het bizarre was dat ik niet doorhad dat ik aan het bevallen was. Ik was al 48 uur wakker, slaapmedicatie op recept hielp niet dus heb ik op aandringen van mijn partner in de nacht het ziekenhuis gebeld voor de zogenoemde slaapprik. Wij kwamen om 2:00 aan, CTG en hoppa, enorme pieken van weeën. Ikzelf vergeleek het met een normale harde buik die ik al een paar weken had. Het deed niet zeer, het was gewoon niet zo prettig. Ik bleek al 5,5cm ontsluiting te hebben en moest met spoed naar de OK. Om 3:15 is onze zoon geboren en 1 minuut later om 3:16 onze dochter. Beiden wogen rond de 2000 gram.

Ik heb ze een paar seconden mogen zien en toen werden ze weg gebracht naar de Neonatologie, samen met mijn vriend. Daar lag ik…. Helemaal alleen. Na veel aandringen hebben ze mij na een half uur terug gebracht naar de afdeling. De zuster heeft mij een uur na de keizersnede even naar de kindjes gereden. Wat waren ze mooi, klein, fragiel. Maar al die toeters en bellen vond ik vreselijk.

Na de bevalling

In de ochtend moest ik naar de kraamafdeling. Ik vroeg of zij mij zo naar de kinderen wilden brengen. Dat mocht, maar eerst moet ik proberen te kolven. Ik moest maar even bellen als ik klaar was. Daar zit je, pijn en een dubbele elektrische kolf. Hoe ga ik bij die bel komen? Ik heb het losgetrokken en op die bel gedrukt. Ja mevrouw, wij komen u zo halen. Na een uur was er nog niemand en ben ik mijn bed uit gestrompeld en de gang opgegaan. Toen de zuster mij halverwege aantrof was zij verschrikkelijk boos op mij. Ik had dat niet mogen doen, het is slecht, niet verantwoord blabla. Ik wilde verdomme gewoon naar mijn kinderen toe! Onder veel gemopper heeft zij mij gebracht. Terug op de kamer kon ik alles zelf doen, ik moest mijzelf verschonen en stond zelfs alleen onder douche. Paracetamol kwamen ze brengen terwijl ik eronder stond, het enige wat zij zeiden was; het staat op de tafel. Geen vraag of ik hulp nodig had of wat dan ook. Ik had geen drinken bij mijn eten.. Voelde mij zo machteloos en alleen, dat mijn partner is blijven slapen.

Na 2 dagen moest ik naar huis. De kinderen moesten blijven, zij waren te licht en hadden een sonde. Toen ze 3 dagen oud waren bleek ons zoontje een levensbedreigende infectie te hebben, een NEC. Hij stopte met ademen in de armen van mijn partner. Hij had bloed bij zijn ontlasting en die dagen erop viel zijn hartslag elke keer weg.  Hij mocht niks drinken, alles ging per infuus, 6 soorten medicatie en alle stoffen die hij nodig had. Wij mochten hem niet zelf oppakken vanwege alle slangetjes. Meerdere malen per dag kreeg hij een nieuw infuus, elke keer op een andere plek op zijn lichaam omdat hij hier niet goed op reageerde.

Verschonen wilde ik niet, dat liet ik aan mijn partner over. Evenals in bad doen of flesje geven.

Onze dochter deed het heel goed en was na 2 weken al thuis. Ons zoontje heeft een week langer in het ziekenhuis gelegen.

De post-natale depressie

De maatschappelijk werker had als eerste door dat er iets niet goed was. Ook al waren wij thuis had ik nog contact met hem. Ik ging langs en kon alleen maar huilen. Ik werd gek thuis, ons zoontje krijste constant. Wist niet meer wat ik moest doen, wilde van ze af. Voelde mij meer tante dan moeder. Met spoed heeft hij mij aangemeld bij psyQ voor specialistische zorg. De volgende dag kon ik terecht. Zij constateerden dat ik al ver in een PND (post-natale depressie) zat. De medicatie die zij voorschreven hielpen niet. Ik ben in 1 jaar tijd 6x! van medicatie verwisseld, omdat ik elke keer de max dosering had bereikt. Dagen, weken zat ik dag en nacht op. Met een huilbaby zoals het werd genoemd. Allerlei artsen en therapie soorten geprobeerd, maar hij bleef zo krijsen. Ons dochtertje, wat voel ik mij nu achteraf schuldig, zij was zo zoetjes en lief. Maar door ons zoontje werd ik enorm opgefokt dat ik haar minder aandacht heb gegeven.

Door de post-natale depressie heb ik mijn partner 3x buiten de deur gezet. Bekijk het maar! In de nacht wilde ik weg, pakte ik mijn sleutels en stond ik buiten. Ik wilde ze niet meer, zij waren beter af zonder mij. Maar toch ging ik weer naar binnen, want ik wilde niet dat iemand anders ze aanraakte of voor hun zou zorgen. Dat was het dubbele, ik wilde ze niet, want het waren kinderen van de duivel, maar toch mocht niemand bij ze in de buurt. Mijn gevoel en mijn strijd was continu een Jo-Jo effect. Van het ene uiterste naar het andere. Doordat ik mijzelf niet was heb ik ze echt vervloekt.. Achteraf heb ik enorm veel spijt van. Ik heb ze zelfs gezegd dat zij ongewenst waren, mijn leven hadden verpest en zij de kinderen van de duivel waren. Dat ik wenste dat zij nooit waren geboren. Zij hadden mijn 1^e miskraam moeten zijn.

Een dagje weggaan deden wij niet tijdens mijn post-natale depressie. Ik ontplofte al bij het idee en werd ik enorm boos op iedereen om mij heen, puur door de stress. Wat als….. In mijn hoofd had ik alleen maar de ergste situaties uitgedacht, die werden steeds erger. Geloof mij, dat is echt zo vermoeiend voor jezelf. Ik had het gevoel als ik op een mega druk kruispunt stond, ik stond in het midden en alles ging aan mij voorbij. Het enge is dat ik het wist van mijzelf. Ik voelde mijzelf wegglippen in de post-natale depressie, ik wist dat ik helemaal veranderd was en wat voor een trut ik was geworden. En ook dat ik de touwtjes wat meer los moest laten, maar ik kon het gewoon niet!!

Hoe gaat het nu

Het gaat gelukkig steeds beter. Na 15 maanden is ons zoontje geen huilbaby meer. Ze doen het beiden super en ik geniet steeds meer. Wel slik ik nog 2 soorten medicatie, maar sinds een week werk ik zelfs weer!  Ik vind het nog steeds moeilijk om mensen te vertrouwen met mijn kinderen. De enige die ik echt vertrouw zijn mijn partner en mijn ouders. Het is niet dat ik bang ben dat iemand ze meeneemt, maar het is een soort schema die ik heb opgebouwd. De enige controle die ik had de afgelopen maanden. Als er van af wordt geweken merk ik dat aan de kindjes en aan mijzelf. Ook hebben sommige mensen mij gekwetst in de zwangerschap en daarna. Dit vind ik moeilijk om te vergeten. Elke keer als ik denk oké dat vergeet ik maar, komt het toch weer terug.   Als ik in het ziekenhuis loop voel ik mij nog steeds verdrietig en boos als ik langs de kraamafdeling loop. Dat is iets wat ik geen plek kan geven, die afdeling heeft bij mij de post-natale depressie aangewakkerd.

Inmiddels gaan we regelmatig dagjes weg. Ook last minute dagjes zijn geen mega probleem meer. Door de medicatie lukt het allemaal wat beter en zie ik niet meer overal beren op de weg.

Mijn advies

Lieve moeders, een staande ovatie voor jullie die dit herkennen en uit de post-natale depressie zijn gekomen. Een hele dikke knuffel voor jullie die er nog mee worstelen. Er is een licht aan het einde van de tunnel, waar weet ik niet voor jullie maar ik hoop zo snel mogelijk. Ook al functioneer jij niet zoals de maatschappij wilt dat jij functioneert. Door het te erkennen en hulp te zoeken ben jij al de perfecte moeder!  Probeer de hulp aan te nemen die jou geboden wordt, maar doe alleen wat goed voor jou voelt. Ga niet jouw eigen grenzen over. Jij faalt niet!!!

Voor alle omstaanders, push niet! Doe dat nou verdomme niet! In deze situatie voelen moeders zich al veel kwetsbaarder, alsof iedereen op ze let en ze bevooroordeelt. Bied gewoon jouw hulp aan, wil zij het niet, dan niet. En kom niet met de standaard opmerkingen; kijk hoe gezond zij zijn en ze eten en groeien goed, je bent gezegend en bladiebla. Ja oké, dat is misschien allemaal waar, maar wij ervaren het zo anders. Het is een gevoel die je niet kan beschrijven, maar je weet pas hoe het is als je het zelf hebt meegemaakt. Dus alsjeblieft, hou al jouw goed bedoelde opmerkingen voor je, en geef de ruimte die nodig is om te herstellen van de post-natale depressie.