Gastblog oma: oma zijn is bijzonder

Wat is er zo bijzonder aan oma zijn? Enerzijds is het ontroerend om je kind in de weer te zien met luiers, flesjes, krampen, huiluurtjes, spenen en dergelijke. In je gevoel lijkt het dan opeens nog maar zo kort geleden dat je zelf midden in deze situatie zat en nu mag je het van een afstandje gadeslaan en af en toe voorzichtig mompelen dat het wel overgaat. Allemaal, echt waar. Dat als je kind op zijn achttiende nog steeds een speen wil voor het slapen gaan, dat je je dan echt zorgen mag maken.

En anderzijds… Daar kan ik hele bladzijden over volschrijven. De eerste keer dat ik merkte hoe belangrijk een oma voor een kleinkind kan zijn was toen ik samen met mijn echtgenoot logeerde bij mijn tante. Haar kleinkind van drie kwam de volgende dag met haar vader langs en we deden met zijn drieën de voordeur open. Daar stond ze. Stralend, met zo’n ouderwets plastic gevlochten speelgoedmandje om haar arm, haar haren pluizig rechtopstaand als een borstel. Helemaal gelukkig dat ze haar oma zag. ‘Ik kom bij jou looosjeren, dat mag van mama en papa!’ Wij, pas getrouwd stel, smolten en wisten toen zeker dat wij ook kinderen zouden krijgen.

Laatst moest ik in vliegende vaart oppassen. Een ziek kleinkind. Ik arriveerde ’s avonds rond half tien en werd de volgende morgen vroeg gewekt door het ochtendgebeuren, met het gezin in de crèche modus. ‘Maak jij Sanne even wakker,’ vroeg mijn dochter gehaast. Ik naar haar kamer. Daar lag mijn kleindochter nog in diepe rust. Toen ik zacht haar naam zei en over haar wang streelde, sloeg ze haar ogen open, eerst met een verwarde blik van wie-ben-jij, maar zodra ze me herkende trappelde ze met haar benen van plezier en strekte haar armen uit. Geen spoor van een ochtendhumeur. We hadden nog even een klein onderonsje wat ze aan zou trekken, want er lag een koeienpak op de commode klaar en ik wist niet zeker of dat nu echt de bedoeling was? Van mij mocht ze alles aantrekken wat ze wilde, maar het klopte. Een dikke JA OMA: carnaval op de crèche.

’s Middags moest ik weer op tijd terug zijn en ik hoorde achteraf dat Sanne later vergeefs naar me had gezocht: ‘Oma, waar ben je?’ Helemaal teleurgesteld was ze dat ik alweer weg was.

Lees ook: de magie van mama