Gastblog Oma: de bioptie

Mijn echtgenoot was door zijn rug gegaan. Heel sneu voor hem, maar ook een beetje zijn eigen schuld, want zodra er een kleinkind in zijn buurt is, ontwaakt de TARZAN in hem en slingert hij het als een halve aap door de lucht. Onder veel gegil en gelach natuurlijk. Als een mega oude man strompelde hij naast mij tijdens de grote borsthapdag: ik zou een biopsie moeten ondergaan, in het kader van de afwijkingen op de röntgenfoto. Ik parkeerde mijn echtgenoot met een boek in de wachtkamer, want hij mocht straks niet met me mee naar binnen. Vanwege straling bij de nieuw te maken röntgenfoto’s. Gelukkig was ik snel aan de beurt. Ik voelde me bijna Alice in Wonderland, toen de verpleegkundige me meevoerde naar een aparte kleine kamer, volgestouwd met machines. Er volgde een kleine rondleiding. Eerst liet ze me het hoge bed met het gat middenin zien, waar ik zo dadelijk op moest gaan liggen. Er stond een metalen krukje voor, anders zou ik er niet bij kunnen. Ik knikte. Begrepen, dit werd dus een soort moderne variant van de prinses op de erwt. Al die puffende machines interesseerden me verder niet zoveel, dat de ruimte daarom gekoeld werd, ja, dat voelde ik bibberdebibber ook wel, ik stond daar in mijn blote melkfabriekjes. ‘Is alles duidelijk?’ Ik knikte. ‘Bent u er klaar voor?’ Ja, helaas wel.

Het bed

Het viel niet mee om op elegante wijze dit bed-met-gat via het metalen krukje te beklimmen. Ze hadden me uitgelegd dat mijn verdachte borst straks door het gat heel onelegant naar beneden moest hangen en dan door een metalen omhulsel vacuüm gezogen zou worden. Om vervolgens met een dikke naald te doorboren en computergestuurd uit mijn borst een aantal biopten te snijden op de plekken waar de afwijkingen zaten.  Een soort metalen knaagdier, dacht ik, terwijl ik met mijn ene elleboog bijna door het gat kieperde. Toen hingen plotseling mijn beide borsten door het gat, wat dus ook niet de bedoeling was. Geholpen door de twee verpleegkundigen lag ik uiteindelijk ontspannen op mijn zij en sloot mijn ogen. Begin maar met deze freakshow! Ik schrok toch even toen de radioloog plotseling op ooghoogte verscheen en zich aan mij voorstelde. Ik had niet eens gemerkt dat ze het bed inmiddels hadden verhoogd!  

Hap hap hap hap hap hap

De machines werden ingesteld en begonnen als een malle te ratelen en te zoemen. Ik luisterde met gesloten ogen naar de geluiden om me heen en hoorde ertussendoor opeens een soort KETTINGZAAG ratelen. En daarna de BOOR bij de tandarts. Even later gefriemel aan mijn borst, alsof ik via de onderkant van het bed gemelkt werd. Het metalen vacuüm omhulsel werd eromheen geplaatst, begreep ik uit hun toelichting. Ga gerust je gang, ik kan me toch niet meer bewegen, dacht ik. Laat dit gedoe maar zo snel mogelijk voorbij zijn. Op een gegeven moment waarschuwde de radioloog mij dat ze bijna op het punt stond om de biopten te nemen. Tja, en dan flitsen er plotseling allerlei verkeerde filmische beelden door je hoofd, daar kan ik niets aan doen. ‘Als u iets voelt, moet u het zeggen,’ zei de radioloog. Ik dacht aan de eerste computerspelletjes die de kinderen vroeger bij mijn vader speelden. Aan het computermannetje dat met opengesperde mond achter de vitamines aanrende. Hap. De eerste biopt. Hap, de tweede… in totaal zes stuks. Mijn rechter melkfabriekje werd nu vast weer gereduceerd tot cup B, eigenlijk wel jammer. En daarna hup, weer de zoveelste foto om te controleren of ze voldoende afwijkingen hadden weggesneden voor de patholoog. Ten slotte was ze klaar en mocht ik me weer aankleden. Toen ik in de wachtkamer terug kwam, stond mijn echtgenoot zuchtend en kreunend van de pijn als een kromme banaan op. Ironisch merkte ik tegen de man naast hem op: ‘We zijn er voor mij, maar dat zou je toch niet zeggen hè, als je ziet hoe slecht mijn man loopt.’ Hij zuchtte en trok zijn broekspijpen omhoog: ‘Hij kan tenminste nog een beetje lopen. Kijk mij maar eens.’ Toen viel ik stil. Om zijn beide benen zaten zware beugels. ‘U wint,’ mompelde ik. ‘Sterkte!’ Hij wenste ons hetzelfde toe. 

Lees ook: de uitslag

Gerelateerde posts:

Gastblog oma: de eerste dansuitvoering van Sanne Gastblog oma: voor het eerst naar de kleuterklas Gastblog oma Bobje: de eerste grote controle GastBlog oma Bobje: Dit jaar word ik zeventig!