Mijn vader was bij de bevalling van mijn dochter

Het is vandaag tien jaar geleden, dat ik voor de tweede keer moeder werd. En wederom wel weer een medisch gebeuren, maar met een goede afloop. De bevalling van mijn tweede dochter is eveneens een bijzonder verhaal. Niet zozeer omdat ik Fluxushad, maar omdat mijn vader erbij aanwezig was. Jep, je leest het goed. Mijn lieve papa was erbij toen Veerle op de wereld kwam. Het was niet helemaal gepland en misschien daarom des te meer bijzonder.

Omdat hij moest rijden

Bij mijn eerste bevalling was mijn moeder de hele dag aan mijn zijde (naast manlief uiteraard). Dit was ook zo afgestemd destijds en ik vond het bijzonder om zo samen te doen. Bovendien heeft zij dezelfde ellende ook vier keer doorstaan, dus zou ze mij prima erdoorheen kunnen loodsen. Het was zeer goed bevallen, dus we hadden haar gevraagd bij de tweede er ook bij te zijn. Mijn moeder woont nou niet echt op fietsafstand van ons , dus dat betekent dat ze meestal de trein pakt. Bij de eerste pakte dat prima uit, maar onze tweede was toch echt van meet af aan een een klein nachtbrakertje. Zij had, als enige van de vier, besloten om midden in de nacht ter wereld komen. Dan is het openbaar vervoer toch wat minder geschikt. En omdat mijn moeder niet zo heldhaftig is in de auto als het al donker is, werd zij gebracht door mijn vader.

Omdat hij even hallo wilde zeggen

Mijn moeder belde onderweg naar het ziekenhuis naar de verpleging of het goed was als mijn vader ook nog even hallo kwam zeggen. De verpleging ging hier uiteraard niet over en kwam ons dus keurig om toestemming vragen. Ik was op dat moment nog in het begin van de tweede helft ontsluiting, kon nog volop kletsen en vond het dan ook wel gezellig om hem nog even te zien. Bovendien vond ik het wel wat cru als hij gelijk weer naar huis moest gaan. Twee uur in de auto en je mag niet eens een aai over de bol van je dochter geven!

Ongeveer een kwartier nadat mijn ouders binnen waren, zetten de weeën ineens hard door. Vreemd genoeg bleek mijn vader toen juist mijn rustpunt te zijn. Elke keer nadat ik een wee had weg gezucht en opkeek, zag ik mijn vader zitten in de stoel tegenover me. Een verschijning van een en al rust met af en toe een knipoog of een glimlach. Verder sprak hij geen woord. Het had zo’n kalmerend effect op mij. (Meisjes met hun vaders hè)

Omdat hij er bij hoorde

Toen ik eindelijk mocht persen werd mij gevraagd of alle aanwezigen er bij mochten zijn. Dus ook mijn vader, die zich heerlijk relaxed in de stoel schuin tegenover mij zat. Eerlijk gezegd, interesseerde het mij op dat moment allemaal werkelijk niet meer. De schaamte, voor zover die er is, is dan al helemaal voorbij. En mijn vader had het natuurgeweld al vaker meegemaakt, dus van mij hoefde hij niet weg. Achteraf ben ik daar zo blij om. Mijn vader vertelde me namelijk hoe ontzettend bijzonder hij het heeft gevonden om het mee te mogen maken. Het was toch anders dan bij de bevallingen van zijn eigen kinderen, zei hij. Hij kon nu meer toeschouwen en maakte het daardoor heel bewust mee. Ook was hij aangenaam verrast over mij.  Hij kende mij altijd als het meisje met de lage pijngrens en zag me nu voor het eerst als de vrouw met een behoorlijk incasseringsvermogen. Dat moment was voor ons beiden erg bijzonder en ergens ook van onschatbare waarde. Als laatste liet vertelde hij dat hij nog nooit de vruchtzak had gezien en dat het dus wel erg leuk was om dit voor het eerst te kunnen bewonderen.

Het mooiste was uiteraard zijn kleindochter , maar die hele nacht heeft mijn vader als zeer bijzonder ervaren.  Ook voor mij was dat gedeelte van de nacht echt memorabel. En nu is ze gewoon alweer 10! Wat gaat de tijd toch snel.

Gerelateerde posts:

Mijn vliezen braken tijdens mijn babyshower Wat vrouwen wél zouden moeten onderhouden voor een bevalling Medische termen: prematuur en dysmatuur Het verhaal van vrijdag de dertiende