Ik ben gewoon even helemaal op. Het is aan alles merkbaar. Mijn haar valt uit, ook door het ontzwangeren uiteraard, en er komen steeds meer grijze haren bij. Ik heb diepe wallen onder mijn ogen waar gewoon niet tegenop te slapen valt. Slaap? Ik weet niet eens meer wat dat betekent. De afgelopen vier maanden is er geen enkele nacht geweest dat ik meer dan vijf uur aaneen geslapen heb. Sterker nog, vijf uur zou al heel fijn zijn! De zeldzame momenten dat de baby een lange ruk maakte, was er altijd wel een van de andere drie wakker. En juist nu de baby steeds beter lijkt te gaan tukken, voel ik mij alsof ik nog nooit zo moe ben geweest. Dit uit zich dan ook wel op bijzondere manieren.

Het schoongewassen zakje

Afgelopen maandag kreeg ik van het kinderdagverblijf een boterhamzakje met daarin de mega vieze romper van de mini mee. Zij had daar de boel flink onder gepoept. Om die borstvoedingsvlekken er enigszins uit te krijgen, moet je het snel in de wasmachine stoppen met een lading Vanish erbij. Dat heb ik keurig gedaan. Wel drie keer zelfs! Want ik vergat het rompertje telkens uit het boterhamzakje te halen. Vanavond is het mij dan zowaar gelukt het op de juiste manier in de wasmachine te stoppen. Maar ook enkel en alleen omdat ik het toevallig zag liggen en niet op de stapel had geplaatst.

Het overgelopen emmertje

Vanavond werd het mij allemaal even teveel. Het was zo’n dag waarvan je denkt “waarom ben ik uit bed gegaan?”. Twee van de vier kinderen waren nogal aanwezig en om aandacht aan het vragen. Maar niet op een leuke manier. Na het avondeten was de oudste net even teveel haar grenzen aan het opzoeken. Op zich een gezonde en normale bezigheid, maar vandaag is minder wenselijk. Net toen ik haar een standje wilde geven, begon de baby hard te huilen. Met haar in de armen sprak ik mijn oudste toe. En toen had ik door waarom de baby van streek was. Op haar rug zag ik een geel vlekje, dat steeds groter werd. Je kon wel raden wat dat was. Maar toen ik naar haar stoeltje keek kon ik de tranen niet meer binnenhouden. Een mooie prachtig gele vlek op haar Stokke Newborn Set van een dag oud. Dat was de druppel. Ik ben echt niet materialistisch ingesteld (oké, misschien een beetje), maar op de een of andere manier was dat het kersje op de vlaai dat mij deed overlopen. De koeienvlaai in dit geval dan. Manlief herkende mijn wanhoop van vermoeidheid en heeft gelijk de kids op bed gelegd. Mijn held! Maar ja, ik huilde dus om een poepvlek.

Dus…

Ben ik niet zo scherp meer en merk ik dat ik echt nog niet de oude ben. Er is zoveel gebeurd het afgelopen jaar en zelfs nu nog zit ik bijna wekelijks in het ziekenhuis. Niet voor mij, maar voor de jongste twee. Voor dochterlief nummer drie gelukkig nu alleen de reguliere controles. Maar voor de baby nog wat extra. Komende dinsdag weer naar de kinderarts en dan hoop ik, en ga er ook van uit, dat wat haar betreft voor nu de grootste zorgen weg zullen zijn. Hopelijk zijn dan ook de nachten voor ons wat met meer slaap. Ik heb nog genoeg uren in te halen voordat ik me wat minder zombie voel. Het concept tropenjaren begrijp ik steeds beter. Maar eerlijk is eerlijk, het gemiddelde gezin heeft niet zoveel ziekenhuisbezoekjes als dat wij het afgelopen jaar hebben gehad. Mijn rek is er nu wel uit, dus laten we hopen dat het voorlopig verder even rustig blijft.

Gerelateerde posts:

Ik ben er zoooooo klaar mee Eindelijk eens een goed bericht! En maar klagen met zijn allen Yes! We gaan naar Portugal dit jaar!