Hallo allemaal! Het is weer even geleden dat ik wat van mij liet horen. Ik ben ook zo druk geweest de afgelopen maanden. Wist je bijvoorbeeld dat ik grote zus ben geworden? Dat is wel het hoogtepunt van vorig jaar geweest voor mij. Ik ben helemaal verknocht aan dat kleine meisje, dat nou bij ons gezin hoort. Elke dag wil ik met haar knuffelen en zoentjes geven. Het mooiste vind ik als ik haar aan het lachen krijg. Als ze gaat huilen roep ik mama, want die kan haar troosten met haar borsten. Ik heb het ook geprobeerd, maar zonder resultaat. Mama zegt dat ik daar nog wat voor moet groeien.

Het is super leuk om grote zus te zijn, maar ik ben ook nog steeds een klein zusje. Mama en oma noemen me daarom nu een sandwichkind. Ik zit tussen twee in, net zoals bij een sandwich. Soms vind ik dat wel lastig. Ik mag en kan niet alles wat mijn grote zus wel mag en kan, maar als ik me zoals de baby gedraag is het ook niet goed. Dan moet ik ineens weer een grote meid zijn. Het is soms best verwarrend voor me. Net zoals met de luiers. Overdag moet ik zonder doen, maar als ik naar bed ga moeten ze weer aan. Make up your mind, parents! Ik moet gewoon echt nog even mijn draai vinden als middelste kind. Het is ook een boel om te verwerken. Gelukkig doe ik dat meestal ‘s-nachts en als ik dan wakker word en moet huilen, krijg ik de onverdeelde aandacht van mijn ouders. Hier maak ik dan ook graag vaak gebruik van. Dat mijn ouders met diepe wallen rondlopen is niet mijn probleem. Je moet toch iets doen als sandwichkind, om een één-op-één-momentje met je ouders te hebben? Succes gegarandeerd!

Maar nogmaals, ik ben dol op mijn kleine zusje en haar te verzorgen. En ik vind ook het heerlijk om met mijn grote zus vadertje en moedertje te spelen. Het leven van een sandwichkind is dus zo slecht nog niet.

Gerelateerde posts:

Gastblog Veerle: lang leve de griep epidemie Gastblog Veerle: ik kan heel goed alsof doen Gastblog Veerle: diep teleurgesteld in mama Gastblog Veerle: allemaal nieuwe mijlpalen