Je hebt gisteren vast het goede nieuws gezien: Sofieke is thuis! Nou, dat had nog wat voeten in de aarde hoor. Het leek zelfs op het laatste moment nog afgelast te worden vanwege protocollen. Ik snap het op zich wel, maar als ze eerst het ene zeggen en dan het andere doen, is het best frustreren. En in combinatie met mijn hormonen betekent dat veel traantjes. Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen.

Eerst moest natuurlijk die nare ziekenhuisbacterie overwonnen worden. Gelukkig was een antibiotica kuur van vier dagen voldoende en kon afgelopen donderdag eindelijk het infuus uit haar handje verwijderd worden. Ze heeft er nog steeds een flinke blauwe plek. Ze hebben een paar keer opnieuw moeten prikken, dus dat ie er uit mocht blijven was fijn nieuws. Volgens de arts was er nu geen reden meer waarom ze niet naar huis zou mogen om daar verder aan te sterken. Maar omdat ze nog te zwak was om te drinken, moesten we wegwijs worden in de wondere wereld van de sondevoeding.

Eerlijk is eerlijk, het geven van een sondevoeding stelt echt niet heel veel voor. Je moet gewoon opletten of de slang nog goed zit en tijdens het doorlopen erbij blijven om op je kind te letten. Het plaatsen van de sonde wordt door de thuiszorg gedaan en bij twijfel kan je altijd vragen of ze even extra langs komen. Toch had het ziekenhuis een protocol dat we minimaal tien keer de handeling uitgevoerd moesten hebben voordat de kleine meid mee naar huis zou mogen. Dit zou betekenen dat de beloofde zaterdag niet meer haalbaar was en we meer aan maandag moesten gaan denken. Mijn hormonen waren het daar dus niet mee eens. Gelukkig (of juist niet) zijn we bekend in het ziekenhuis en hadden de artsen voldoende vertrouwen in onze capaciteiten en mochten we haar toch mee nemen afgelopen zaterdag.

De sondevoeding geven gaat thuis ook prima. Manlief heeft heel creatief een lamp omgetoverd tot standaard voor de spuit zodat ik deze niet voortdurend omhoog hoef te houden. Verder hebben we van het ziekenhuis een flinke voorraad materialen meegekregen, dus voorlopig kunnen we aan de slag. Natuurlijk is het het idee dat ze gewoon zelf leert drinken. Ook daar wordt flink aan geoefend, maar je merkt dat ze echt nog niet veel energie heeft. Helaas had ze wel genoeg kracht om maandagnacht haar sonde eruit te trekken. Ik moest dus om vier uur ‘s-nachts de thuiszorg bellen met de vraag of ze het opnieuw konden plaatsen. Een uur later was het gefikst. Maar in totaal heb ik die nacht maar twee uur geslapen. Je begrijpt dan ook wel dat ik de handjes van Sofieke nu wegstop onder de dekens als ze slapen gaat. Mijn heerlijk eigenwijze kindje.

Maar voor nu is het vooral veel knuffelen!

Lees ook: Sofieke is nu vier weken

Gerelateerde posts:

De uitslagen van de eerste bloedtest zijn binnen En toen kon ze niet meer staan… Wat ik in de ambulance leerde over koortsstuipen Buisjes plaatsen is zo simpel nog niet