Ik heb er weken naar uitgekeken en afgelopen maandag was het zo ver. Ik werd geopereerd! Nu vraag je je natuurlijk af of ik ze allemaal wel op een rijtje heb, als ik mij verheug op een operatie. Maar daar is een simpele verklaring voor. Ik had steeds meer last van dat ding in mijn hals.  Mocht je net nieuw zijn op mijn site: tijdens de zwangerschap van mijn oudste heb ik een strum, een soort cyste, ontwikkeld op mijn schildklier. Aan het einde van de laatste zwangerschap had ik er inmiddels vier waarvan de grootste vijf centimeter was. De laatste maanden merkte ik echter dat slikken wat vervelender werd en dat ik soms een benauwd gevoel had. Reden genoeg dus om de struma te laten verwijderen.

Maandagochtend vroeg mocht ik mij melden in het ziekenhuis. Ik stond als eerste op de planning, dus ik hoefde gelukkig niet lang te wachten. Op zich ging het best aardig met de zenuwen. Totdat ik de verkoever in gereden werd. Daar word je geprepareerd voor de operatie, dus het infuus wordt aangelegd, de operatie wordt nog eens doorgenomen en ga zo maar door. Op dat moment brak het zweet me toch wel uit. Links van mij hoorde ik de kindjes waarvan de keel- of neusamandelen geknipt waren hartverscheurend huilen. Rechts van mij werd een oudere vrouw, die een heftige operatie zou ondergaan, achter een schermpje door vijf mensen onderhanden genomen. Het hielp allemaal niet voor mijn zenuwen. Gelukkig heeft bijna iedereen daar last van in de verkoeverkamer, want de verpleegsters zeiden dat het doodnormaal was. Tien minuten later mocht ik al naar de operatiekamer.

Het ziekenhuis waar ik geopereerd werd is vrij nieuw, dus de operatiekamers zien er nog super gelikt uit. De felblauwe kleur had wel een beetje een smurfen gehalte. Bewust ben ik denk ik maar vijf minuten in de ruimte geweest. Ik deed mijn ogen dicht en toen ik ze weer open had, lag ik alweer op de verkoever kamer. Maar dan wel aan de andere kant tussen de andere slapende mensen.

De operatie was vlug voorbij

De chirurg stond al naast mijn bed en zei dat alles goed gegaan was. De struma was inderdaad flink gegroeid en naar binnen en buiten aan het groeien, dus het was maar goed dat ie verwijderd is. De zenuwen van mijn stembanden had ze moeilijk kunnen vinden, maar aangezien ik kon praten heeft ze deze niet doorgesneden. De helft van mijn schildklier is overgebleven en die zag er rustig uit.  Volgende week hoor ik of er nog iets uit het onderzoek van de struma is gekomen. Ook zal er dan meer duidelijkheid zijn over of het restje schildklier de benodigde hormonen is gaan produceren of dat dit aangevuld moet gaan worden.  Als het niet vanzelf allemaal op gang komt, vrees ik dat herstel langer gaat duren. Maar dat zien we dan wel weer. Nu eerst die ellendige narcose uit mijn lijf. Wat is dat een aanslag op je lichaam!!! Ik ben voortdurend moe en duizelig. En mijn focus is echt ver te zoeken. Gelukkig lijkt de pijn in mijn hals wel minder te worden. Aangezien het hier een ziekenboeg is (vertel ik binnenkort wat meer over) is enigszins functioneren wel wenselijk en dan helpt als de pijn minimaal is. A mother’s job is never done!

Gerelateerde posts:

Bloed prikken bij een baby? Dat gaat niet zomaar Ze lag twee verdiepingen lager op de kinderafdeling Zo is het nu een maand na mijn operatie Hoe weet je of je kleintje een bril nodig heeft?