Vandaag was het zo ver. Sanne ging voor het eerst naar de kleuterklas! De afgelopen weken hebben we zo vaak mogelijk het met haar erover gehad, maar het besef leek niet helemaal door te dringen. Ik was dus een beetje bang, dat het vanochtend daarom lastig zou worden. Tot onze grote verrassing wist ze prima wat er gebeuren ging en keek ze er naar uit. De hele ochtend was ze bezig met wat ze moest meenemen in haar nieuwe schooltas. Zou ze een rokje of een jurkje als reservekleding er in doen? En kon het echt niet allebei? Dan vandaag maar het rokje en morgen de jurk. “Toch mama?” De volgende keuze was een stuk lastiger, want wat wilde ze nou als broodbeleg op haar broodje voor de overblijf?  En moest de komkommer in stukjes gesneden worden of wilde ze toch liever één groot stuk. Een hoop keuzes dus deze morgen en toch stond ze om kwart over acht bepakt en bezakt klaar om de eerste wandeling naar school te maken.

De hele wandeling lang heeft ze ons de oren van de kop gekletst. Totdat de school in zicht kwam! Toen werd ze stiller met elke stap. Voor de deur stonden al andere kindjes vol in spanning te wachten om naar het klaslokaal te mogen. Gelukkig duurde het wachten niet al te lang en een paar minuten later begaven we ons naar het klaslokaal. Meester Mike stond de kinderen al op te wachten, maar eerst moesten de jassen en tassen opgehangen worden. Elk kind heeft een eigen haakje met een eigen symbool waar ze de rest van het jaar hun plekje en eigendommen aan kunnen herkennen. Voor Sanne is het een hoedje. Deze stond ook afgebeeld op haar stoeltje in het klaslokaal, dus ze wist gelijk waar zij zitten mocht. Dat was toch wel het meest spannende moment, tussen al die vreemde kinderen en papa en mama die weer weggingen. Ik heb haar nog moeten beloven dat ik meester Mike zou vragen of ze mocht verven vandaag (niet gedaan) en toen mocht ik weg van haar.

De hele dag heb ik in spanning gezeten en mijn telefoon in de gaten gehouden. Hoe zou ze het hebben? Had ze haar plekje al gevonden? Wat vond ze van de andere kinderen? En was het wel goed doorgekomen dat ze zou overblijven? Kortom, deze mama was druk aan het piekeren.

Iets voor half stonden we weer klaar op het schoolplein om de kleuter weer in de armen te nemen. Toen ze met een enorme glimlach op mij afgerend kwam kon ik met moeite de brok in mijn keel wegslikken (lang leve de hormonen).Ze had het erg gezellig gehad, zei ze. En meester Mike was lief. Hij vertelde ons dat het uitstekend was gegaan en dat Sanne bijzonder verrassend goed was in kleuren binnen de lijntjes. Op weg naar huis kwamen alle verhalen en dan vooral dat ze alles opgegeten had. Eenmaal thuis werd ze overmand door de vermoeidheid en toen oma belde om te vragen hoe het geweest had, zei ze dat ze even geen zin meer had om te praten.

Al met al was het dus een geslaagde eerste schooldag en heeft mama meer in spanning gezeten dan Sanne zelf. Zij verheugt zich alweer op morgen en hoopt dat ze dan wel in de poppenhoek mag spelen. “Er mochten niet meer dan drie kinderen in, mama. Ik was dus teveel”. (Hartbreekmomentje voor mama, maar voor de kleuter volstrekt logisch).

Moe en voldaan na de eerste schooldag

Lees ook: voor het eerst naar het kinderdagverblijf

Gerelateerde posts:

De eerste maand kleuterschool en een gebroken hart Het eerste verjaardagspartijtje van de vijfjarige Naar school: meerdere gebroken harten, maar ook veel liefde De Bijlesmeester, voor als je hulp nodig hebt of net wat extra wil doen