Het afgelopen jaar heb ik steeds meer gemerkt dat als het om ziekenhuizen en instanties gaat, je er echt zelf bovenop moet blijven zitten. Je kent zelf je kind nog altijd het beste en soms ben je inderdaad gewoon niet meer dan een dossier voor een arts. Zo wilden ze in eerste instantie het nog even aankijken met de motorische ontwikkeling van onze kleine, maar op ons aandringen werd de screening toch eerder uitgevoerd. Gelukkig maar, want sindsdien lijkt ze qua therapieën de juiste behandeling te krijgen. Helaas was er laatst weer zo’n moment dat ik blij was toch zelf altijd nog na te denken als ik bij een arts zit.

Zoals ik al eerder verteld had, heeft onze kleine meid vocht achter haar trommelvliezen. Om dat weg te krijgen, hebben we zes weken lang haar oren moeten druppelen. Helaas bleek bij de kno-arts dat dat geen enkel effect heeft gehad. Helaas, want het was wel noodzakelijk om de BERA-test te kunnen uitvoeren. Gelukkig was de arts het met mij eens dat weer een kuur van zes weken niet wenselijk was en besloot hij ter plekke dat ons meisje buisjes zou krijgen. Ik had daartoe al een hele speech voorbereid, maar niet nodig dus. Verrassend genoeg. Enfin, de kno-arts was nog wel even in twijfel waar deze ingreep plaats zou moeten vinden. Hij was namelijk bang dat ze wellicht te slap zou worden in een narcose. Dat laatste woord triggerde mij gelijk. De BERA-test moest ook onder narcose uitgevoerd worden namelijk. Ik stelde dan ook voor dit gelijktijdig te doen en hij was zowaar verrast van mijn goede idee. Had hij zelf niet bij stil gestaan. Zucht.

Mijn idee leverde nog wat wel organisatorische probleempjes op, want het ziekenhuis dat de BERA-test zou uitvoeren, deed geen buisjes plaatsen meer. Bij een academisch ziekenhuis doen ze dit soort simpele ingrepen meer. De dame van het audiologisch centrum kon mijn verzoek wel begrijpen en is eigenhandig naar het hoofd van kno-afdeling gegaan om mijn zaak te bepleiten. Hij kon zich er in vinden en heeft zijn handtekening eronder gezet. Toen was het nog op zoek gaan naar een arts, die zo’n ingreep kon verrichten. Gelukkig hebben ze er eentje gevonden en zal eind deze maand onze kleine meid buisjes krijgen.

Moraal van het verhaal, artsen zijn net mensen en vergeten soms ook nog wel eens wat. Blijf altijd scherp tijdens gesprekken en schroom niet je mening te geven of voorstellen te doen. Soms kan het net het zetje geven tot de juiste beslissing.

Gerelateerde posts:

De dag van de buisjes en de Bera test was gekomen! Geen ellende van het consultatiebureau meer voor ons Haar gehoor moet verder uitgezocht worden ZondagsarmPaardje hop is hup naar de eerste hulp