Waarom de avondvierdaagse eigenlijk begon (en waarom het nu vooral om snoep lijkt te draaien)

Zo, het zit er weer op. We hebben de avondvierdaagse wederom doorstaan. Als moeder van vier dochters, waarvan eentje meervoudig gehandicapt is, weet ik inmiddels dat logistiek het halve ouderschap is. De avondvierdaagse is zo’n typisch evenement dat op papier heel gezellig klinkt, maar in de praktijk voelt als een militaire operatie. Als een soort van drill sergeant probeer ik mijn bende van ellende te enthousiasmeren om toch echt door te blijven lopen.

Toch is het ook echt genieten. De jongste van vijf loopt heldhaftig mee met haar korte beentjes, de oudste van elf vindt het “best oké” zolang ze onderweg een Donald Duck mag lezen (anders is het maar saai) , en ik hobbel er ergens tussenin met een buggy waarin dochterlief zit die niet mee kan lopen. En stiekem? De algehele misere heeft ook wel weer wat.

Waarvoor het eigenlijk bedacht is

De avondvierdaagse is ooit begonnen met een heel ander doel dan waar het nu vaak om lijkt te draaien. In 1909 (!) begon het als een sportief evenement om mensen aan te moedigen meer te bewegen. Gewoon wandelen. Voor je gezondheid. Lekker buiten zijn, frisse neus halen, voeten op het asfalt. Het was een vorm van volksbeweging (ja echt, dat was toen een ding), bedoeld om jong en oud in beweging te krijgen op een laagdrempelige manier. En dat is ook nog steeds de kern natuurlijk. Bewegen is gezond, samen wandelen is verbindend en kinderen leren op een leuke manier dat een prestatie leveren iets moois is. Maar eh… of dat tegenwoordig nog echt de boodschap is die blijft hangen?

Een snoepwinkel op sportschoenen

Want eerlijk is eerlijk, wat is dat toch met al dat snoep?! Alsof het een nationale traditie is geworden om een rugtas vol suiker mee te zeulen. Kinderen lopen letterlijk met snoepkettingen om hun nek, lolly’s in hun hand en graaiend in grote zakken lays hun meters te maken. Zelfs de boombox wordt soms nog meegezeuld. Mijn kids vragen elk jaar weer of wij dan ook wat meer lekkers kunnen meenemen. Nou, ze mochten eergisteren met zijn vieren een doosje tictac delen. En blij dat ze waren!

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet tegen een traktatie na afloop. Wij genieten ook van een ijsje na een flinke wandeling. Maar het lijkt soms alsof het hele sportieve idee er een beetje bij inschiet. Alsof de prestatie pas telt als je op het eind overgoten wordt met dropveters, marshmallows en dozen Merci. Lopen is al genoeg. Zeker voor die kleintjes met zere voetjes en steentjes in hun sandalen (true story) die tóch doorzetten.

Samen lopen blijft goud waard

En toch, tussen al die suikerkoppen en kleverige handjes door, blijft de avondvierdaagse iets bijzonders. Want het is ook saamhorigheid. Gezinnen, juffen, vaders met buggy’s, moeders met flesjes water in de tas, kinderen die zingen en lachen en klagen en allemaal samen onderweg. Vier dagen op rij, elk jaar weer.

Of je nou loopt voor de medaille, voor de gezelligheid of toch een beetje voor het ijsje na afloop: het blijft een traditie om in ere te houden. Misschien met iets minder suiker, maar met minstens zoveel plezier.

@meervanmir.eu

Noor “loopt” ook de vierdaagse gewoon mee! Dat heet inclusie! #schatjenoor #ontwikkelingsachterstand #syndroomvankleefstra

♬ It’s Amazing – DeeDee Chipmunk