Afgelopen week vertelde ik je dat ik maandag onder het mes was geweest. Wat je nog niet wist is dat ik die nacht niet alleen in ziekenhuis door bracht. Twee verdiepingen lager lag mijn kleine meisje op de kinderafdeling. En zo startte dus onze week. Vol drama en ellende. 

Een nare val

Terwijl ik nog een beetje aan het bijkomen was van de narcose, ging mijn telefoon. Ik zag dat manlief mij wilde facetimen. Super lief en attent natuurlijk dat hij mij zo graag wilde zien na mijn operatie. Ik wist alleen niet dat hij alleen was. In mijn beeldscherm verscheen mijn oudste dochter, met dikke ogen van de tranen. Ze was over het roostertje op school gestruikeld en vol op haar hoofd gevallen. Daar zat dan ook een flinke buil. Wat baalde ik er van dat ik haar niet even een dikke knuffel kon geven en tot de volgende dag zou moeten wachten. Gelukkig dat haar papa net op dat moment toevallig op school was om een formulier op te halen. Kon ze wel nog getroost worden door een ouder.

Toch iets meer aan de hand?

Om half twaalf die avond kreeg ik weer een telefoontje van mijn moppie. Ze was diep in tranen, want ze had net gespuugd en ze miste mama zo. Ik kan je zeggen, dat je dan niet heel fijn ligt in een ziekenhuisbed. Ik vertelde haar dat ze de pyama van mama mocht pakken en in haar bedje mocht leggen. Dan was ik toch nog een klein beetje bij haar. Nou ben ik wel vaker een nachtje weg, dus dat ze mij nu ineens zo miste was wel een teken dat ze zich niet zo lekker voelde. Die val op haar hoofd in combinatie met het spugen zat me nogal dwars. Manlief beloofde mij dat als ze nog een keer zou overgeven hij de HAP zou bellen.

Lees ook: tips bij hersenschudding

Toch een nachtje in het ziekenhuis

Midden in de nacht werd ik wakker van mijn luid snurkende buurvrouw. Op mijn telefoon zag ik dat de HAP mij gebeld had. Maar ja, om half drie ‘s-nachts naar het thuisfront bellen doe je ook weer niet. Wat bleek? Sanne had nog een paar keer gespuugd. De dienstdoende huisarts had in overleg met de neuroloog besloten dat ons meisje een nachtje ter observatie in het ziekenhuis moet doorbrengen. Een val op het hoofd in combinatie met spugen kan namelijk een hersenkneuzing betekenen. Zekerheidshalve was ze daarom opgenomen. En manlief mocht bij haar blijven. Godzijdank dat mijn schoonvader die avond ervoor al bij ons was komen logeren om te helpen met de kinderen. Echt heel fijn! Al helemaal omdat de jongste vervolgens koorts kreeg en dus ook meer zorg nodig had dan normaal.

Eind goed al goed

Achteraf bleek het hoofddrama dus wat minder heftiger dan dat de artsen inschatten. Maar ik snap wel dat ze geen enkel risico wilden nemen. Sanne zelf vond het een leuke ervaring. Het ontbijt was fantastisch, ze sliep naast papa en ze heeft eindeloos mogen kleuren. Dat ik in mijn pyama ‘s-ochtends vroeg door het ziekenhuis liep om haar een knuffel te kunnen geven, vond ze ook niet vreemd of zo. De mensen die ik onderweg tegen kwam keken me anders wel met vragende ogen aan. Ja, ik was ontsnapt van mijn afdeling ;-).  Gelukkig mochten zowel Sanne als ik eind die ochtend weer naar huis. Dat kwam voor mijn meisje wel goed uit, want die middag zou ze kruidnootjes gaan bakken op school en dat wilde ze toch echt voor geen goud missen. “Dan kunnen we daarna toch weer terug naar het ziekenhuis?” Nou Sanne, liever niet. als je het niet erg vindt.

Gerelateerde posts:

De uitslagen van de eerste bloedtest zijn binnen Het bezoekje aan de gynaecoloog Wat er nou precies aan de hand is met mijn ogen ZondagsarmPaardje hop is hup naar de eerste hulp