Vandaag was het dan zo ver. We gingen met de jongste voor het eerst naar de neuroloog. Dat ik er erg over in de zenuwen had gezeten, bleek wel uit het feit dat ik vanaf zaterdagochtend eigenlijk bijna voortdurend om niets aan het huilen was. Ik was zo bang voor wat de arts zou zeggen. Inmiddels is het achter de rug en weten we eigenlijk nog steeds niet heel veel meer.

Ons meisje ligt dus achter in haar ontwikkeling. Ze is hypotoon in haar armen, romp en schouders.  Haar hoofdje kan ze nog niet goed stabiel houden wat met haar negen maanden leeftijd wel zou moeten. Verder heeft ze weinig kracht nog in haar armen en kan ze nog niet zelf zitten. Als ik haar neer zet valt ze gewoon om.  Gelukkig grijpt ze inmiddels wel naar dingen boven haar hoofd. Ook draait ze nu weer van rug naar buik, wat ze al eerder had gedaan om vervolgens wekenlang te weigeren. We zien dus wel weer ontwikkeling, maar als je andere baby’s ziet van die leeftijd heeft ze nog een lange weg te gaan.

De neuroloog wil het een en ander uitsluiten en wil dus wat bloedonderzoek laten doen. Volgende week is er een overleg met artsen met verschillende specialisme waar onze kleine meid besproken zal worden. Daar zit ook de kinderarts bij waar we nog naar toe moeten. Deze kan dan al aangeven welke bloedonderzoeken hij wil zodat er niet meerdere keren geprikt hoeft te worden. Wel fijn dat ze dat allemaal gelijk in één keer willen doen. Over drie weken horen we meer over wat er gaat gebeuren en wanneer we naar de kinderarts en naar de revalidatie arts moeten. Ondertussen raadde de neuroloog aan om het aantal keer fysio te verdubbelen.

Al met al dus een hoop informatie vandaag. We weten nog niet heel veel meer, maar soms is dat ook niet zo erg denk ik. Het lijkt mij dat als er iets ernstig mis was, dat we dat dan wel gelijk te horen hadden gekregen. Voor nu ga ik er vanuit dat ik de komende jaren nog wekelijks bij de fysio zal zitten (ook niet erg, want ik mag haar wel) en dat ons meisje gewoon niet de snelste of de sterkste zal worden.  Ondertussen hoop ik het los te kunnen laten en daarmee bedoel ik dan ook dat ik niet meer naar andere baby’s kijk om te zien wat die al kunnen. En wat de uitslag ook zal zijn te zijner tijd, wij houden zielsveel van ons meisje en dat zal nooit veranderen.

Gerelateerde posts:

Geen ellende van het consultatiebureau meer voor ons Het bezoekje aan de kinderarts, hoe is het nu? Met drie maanden naar het consultatiebureau Met 11 maanden een bril