Afscheid van een icoon: de kikkerachtbaan in Duinrell

Het moment dat ik het nieuws hoorde

Ik voelde mij eerlijk gezegd een beetje oud worden toen ik hoorde dat de kikkerachtbaan uit Duinrell zou verdwijnen. Alsof iemand een fotoalbum dichtklapte waar ik nog niet klaar mee was. Met vier dochters die allemaal hun eigen herinneringen hebben aan dat lieve groene karretje kwam het nieuws hier thuis binnen als een soort familiedrama in mini formaat. De jongste vroeg zelfs of de kikker misschien gewoon even ging slapen. Ik had het haar bijna gegund.

Deze attractie raakte iets wat verder gaat dan een simpel ritje. Het stond voor dat eerste moment waarop een kind met rode wangen en half zenuwachtige glimlach in een karretje stapt. De allereerste achtbaan waar alle vier hun attractieliefde hebben laten ontwaken. Ik heb mijn meiden één voor één zien groeien in dat kleine rondje door de bomen. Van bibberende peuterhandjes tot stoere blikken die ze vooral gebruikten om indruk te maken op elkaar. De kikkerachtbaan was nooit bedoeld om te imponeren. Hij was bedoeld om te laten durven. En dat deed hij.

Waarom iedereen deze kikker kende

De kans is groot dat jij ook ooit in de rij hebt gestaan voor dit vrolijke ding. De kikkerachtbaan was precies spannend genoeg om kinderen te laten gillen en precies vriendelijk genoeg om ouders niet te laten bidden dat hun rug het zou houden. Of hun maag! Want hoe ouder we worden, hoe meer ons evenwicht het te verduren heeft tijdens zo’n ritje. De kikkerachtbaan was het perfecte instapmoment. Een soort diploma voor beginnende achtbaanhelden. Ik herinner mij die korte ritjes als kleine overwinningen waarvan je eigenlijk altijd dacht: ach kom, nog een keer dan.

Het was een ritje dat bij een dagje Duinrell hoorde zoals plakkerige handen bij een ijsje horen. De rij stond er altijd. Niet omdat het de grootste attractie was maar omdat het een traditie was. Je kon bijna aan de gezichten zien welke kinderen voor het eerst durfden en welke kinderen al deden alsof ze doorgewinterde thrill seekers waren. Ik stond er vaak met een glimlach bij, want die mix van spanning en trots is onbetaalbaar.

@meervanmir.eu

Met het hele gezin naar @Duinrell voor het afscheid van de #kikkerachtbaan De eerste achtbaan waar Noor en Sofieke in gingen. De achtbaan waar wij ontdekten dat de dames van de wind door hun haren houden. De achtbaan waar ik zelf als kleintje mijn eerste rit ooit hebt gemaakt. We gaan je missen!!!

♬ Happy Trip Adventure – TATANX

Waarom ik hem echt ga missen

Toen ik hoorde dat de kikkerachtbaan verdwijnt merkte ik dat ik een beetje sentimenteel werd. Niet zo zeer omdat het zo’n spectaculaire attractie was, maar omdat het de plek was waar ik mijn kinderen zag groeien. Ik stond aan de zijkant te juichen voor een rit die misschien twee minuten duurde maar een wereld van verschil maakte in hun zelfvertrouwen. Het was de rit waar we ontdekten dat ook zorgintensieve kinderen van achtbanen kunnen genieten. De rit wat de vuurdoop van de jongste werd en we daardoor daarna alles wel aandurfden.

Voor mij was de kikkerachtbaan het begin van alle grotere stappen die daarna kwamen. Het moment waarop een kind ontdekt dat spanning eigenlijk best leuk kan zijn. Dat je iets kunt durven terwijl je nog twijfelt. En dat mama altijd net zo trots uit het karretje stapt als jij. Ik ga dat missen. Het wachten in de rij. Het gegil. De kleine voetjes die net aan de grond kwamen bij het uitstappen. De opluchting wanneer ze riepen dat ze nog een keertje wilden. Maar ook dat stukje uit mijn eigen jeugd. De kikkerachtbaan was het enige wat ik als kind zelf aandurfde tijdens schoolreisjes. Er was toen ook nog niet zoveel natuurlijk, maar toch. De kikkerachtbaan is een stukje van mijn jeugd waar ik met veel plezier naar terug kijk en nu ga missen.

Het afscheid

De kikker heeft zijn rondjes meer dan verdiend. En wij namen afscheid zoals je dat doet van iets dat ongemerkt een grote rol speelde. Door op zijn laatste dag ongelooflijk veel ritjes met hem te maken. Ik denk dat de oudste kinderen zo’n 10 keer er in gezeten hebben op de dag van het afscheid. Met Noor heb ik de achtbaan 3 keer getrotseerd. Het allermooiste moment? Dat ik met mijn jongste dochter, de kleuter, in het allerlaatste ritje heb mogen zitten. Het had ook voor ons iets beiden symbolisch: ” Kikkerachtbaan, je werk zit er op. Door jou durven we nu je grote achtbaan broers te bezoeken. Je bent voor ons allen de eerste geweest en wij voor jou nu de laatste”.

De dag eindige met een glimlach, een beetje weemoed en vooral heel veel mooie herinneringen die wij nog lang niet willen loslaten.