Na mijn miskramen viel het mij op, dat heel veel mensen eigenlijk niet wisten hoe ze naar mij moesten reageren. Misschien omdat ze niet zo gewend waren, dat er open over gesproken werd of ze zich geen houding wisten te geven. Een collega vroeg op de dag van mijn miskraam of ik zwanger was vanwege mijn opgezette buik. Toen ik zei dat ik het net een paar uur niet meer was wist hij niet hoe snel hij weg moest rennen. Ik heb hem de hele dag vervolgens niet meer gezien. Zo overdreven hoeft het nou ook echt niet van mij, maar er zijn wel een aantal reacties waar je dus echt niets aan hebt. Het is vast goed en troostend bedoeld, maar het zijn opmerkingen waar je gewoon niet op zit te wachten tijdens het verwerken van je verlies. Ik zal wat voorbeelden geven:

  • je weet tenminste nu dat je zwanger kan worden
  • liever dit dan een zwaar gehandicapt kind
  • zo is de natuur, je lichaam herstelt de aanlegfout
  • je hebt gelukkig al gezonde kinderen
  • het was nog geen kindje, maar een hoopje cellen
  • je bent nog jong, dus tijd genoeg
  • alles gebeurt met een reden
  • er zijn vrouwen die niet eens kinderen kunnen krijgen
  • je bent er ook teveel mee bezig geweest

Vooral die laatste roept bij mij extreem veel ergernis op. Alsof het bezig zijn met een kinderwens een miskraam kan veroorzaken! Ik heb het gevoel, dat met al die goedbedoelde opmerkingen de ruimte tot het hebben van verdriet beperkt wordt. Wat is er mis met gewoon te zeggen, dat het sneu is wat er is gebeurd en dat je met de persoon meeleeft? Waarom moet het verlies altijd gerationaliseerd worden? Je hoeft echt niet met “troostende” cliché’s te strooien om maar iets te zeggen. Soms is het gewoon beter het te houden op het zeggen van “sterkte”.

Gerelateerde posts:

Helaas, een miskraam… De eerste echo……zwanger? Voordelen van vroeg vertellen over de zwangerschap Het is over, het hartje is gestopt