Home » Ouderschap » Ouders » Mama » Wat je niet wil horen als je kind achter loopt Wat je niet wil horen als je kind achter loopt augustus 17, 2015 Ik ben een super trotse moeder. Inmiddels kan ik (bijna) alle opmerkingen aan. Twee jaar geleden was dat wel even anders. Als kersverse moeder ben je al erg onzeker en doordat de oudste met 35 weken geboren was liep ze wat betreft haar ontwikkeling ook wat achter. Met haar 3396 gram zag ze er niet uit als een prematuurtje, maar ze was het wel. Zo had ze in het begin bijvoorbeeld moeite met aan de borst drinken. En ze is ook even goed geel geweest en heeft dus onder de blauwe lamp gelegen. Een heftige start voor ons dus. Ik maakte me veel zorgen over haar ontwikkeling. Deze zorgen werden versterkt en zijn misschien ook een beetje ontstaan door opmerkingen van anderen. Hieronder een kleine selectie van alle dooddoeners van de afgelopen 2 jaar als het om ontwikkelingsachterstand gaat. Wat je niet wilt horen als je kind een ontwikkelingsachterstand heeft “Oh, ze wiebelt nog erg met haar hoofdje.”“De mijne slaapt allang door.”“Draait ze nog niet?”“Wees blij dat ze niet rolt. Lekker rustig”.“Kan ze al zitten? De mijne wil alleen maar staan.”“Ik hoor altijd dat mijn kind zooooo schattig is”.“Wees blij dat ze nog niet loopt. Hoef je er ook niet achter aan te rennen.”“Hoeveel woorden spreekt ze al? De mijne zoveel. Is ook hoogbegaafd.”“Loopt ze (inmiddels) al?” Oh ja, een andere dooddoener is om te vragen of de kleine een jongen is als ze volledig in het roze gekleed is. Tenzij je kleurenblind bent uiteraard. “De mijne doet het wel al” Vooral het lopen lijkt wel een wedstrijd te zijn voor mensen. “Oh, de mijne liep al met 11 maanden”. Het zijn vooral mensen, die je voor het eerst ontmoet, die zulke opmerkingen maken. Waarom dat nou zo belangrijk is om te weten snap ik niet. Mijn moeder vertelde me, dat zij ooit enorm heeft moeten huilen omdat mijn zus geen stapeltjes kon bouwen en de dochter van haar vriendin wel. Moeders onderling zijn dus ook heel erg. Zou het een trots zijn waardoor we zo doen? Ik betrap mezelf er ook op, dat ik het graag uit als één van mijn dochters iets sneller doet dan gemiddeld. Of is het de onzekerheid van moeders? Vaders lijken er toch wat minder last van te hebben. Lees ook: een kind dragen hoeft niet zwaar te zijn Gerelateerde posts: Minimumloon voor thuisblijvende mama’s When life gives you lemons… Alleen buiten spelen? Zo doen onze kinderen dat! Our moments of fame
Douwe Attema says: augustus 17, 2015 at 8:52 pm Het is de trotsheid van de moeder maar ook van de vader (die ervaring heb ik namelijk ook) om te laten weten dat een kind weer een mijlpaal gezet heeft. Het vergelijken met andere kinderen hoort daarbij als bevestiging of je kind op bepaalde facetten in de groei eerder was dan dat van een ander. Je koestert iedere mijlpaal in het leven van je kind. Zelfs als op een wat latere leeftijd je kind het eerste diploma haalt (in de meeste gevallen het zwemdiploma a, veterdiploma niet meegerekend) Ik voelde me zo enorm trots doen mijn dochter haar zwemdiploma haalde. Er ging een heel fijn gevoel door me heen, een brok in mijn keel. Ik voelde mezelf een zeer trotse vader. Toen Sam zijn zwemdiploma haalde kreeg ik wederom dit gevoel. Ik had mezelf voorgesteld dat het minder zou zijn omdat Sam niet mijn biologisch kind is. Echter de band met Sam is zo sterk gegroeid dat je eigenlijk kan zeggen dat er een virtuele bloedband is ontstaan. Ook kreeg ik precies hetzelfde gevoel van trotsheid en en een brok in mijn keel toen Sam zijn zwemdiploma had gehaald. Wat zijn die mijlpalen toch een prachtig moment in het leven van een vader of moeder…..
Jeannet says: augustus 18, 2015 at 10:27 pm De wedstrijd gaat nog wel even door. Maar rond de puberteit vlakt het af. Dan bieden ouders tegen elkaar op wie de grootste puber thuis heeft 🙂