De nasleep van mijn tweede bevalling

Laatst zag ik een oproep voor een mamablad voorbij komen over trauma’s door een bevalling. Nieuwsgierig als ik was ging ik alle reacties lezen. Mijn eerste gedachte was, dat men wel heel makkelijk over een trauma spreekt of dat überhaupt zo ervaart. Het voelde alsof we als vrouw niets meer aan kunnen. En ik vond het vooral vervelen dat zoveel dames de bevalling als een verschrikkelijke gebeurtenis ervaren hebben. Drie van mijn vier bevallingen waren heftig (medisch) en ik ben blij dat ik niet meer hoef. Maar om nou te zeggen dat ik het als traumatisch ervaren heb? Het was eigenlijk alleen de arts bij de bevalling van de tweede, die mij onheus behandeld heeft.

Een tweede bevalling

De bevalling van mijn tweede dochter ging eigenlijk vrij voorspoedig allemaal. De weeën hebben een paar uur geduurd en met drie keer persen ongeveer was ze er uit. Niets ernstigs aan en fijn om aan terug te denken. Mijn baarmoeder dacht er echter anders over. Zij wilde niet samentrekken nadat de placenta er uit was en stroomde weer vol met bloed. Dat gebeurt wel eens. Ik weet nog heel goed, dat ik het gevoel had opnieuw te moeten bevallen. Zoveel pijn deed het. In eerste instantie werd het afgedaan met een paracetamolletje en dat ik maar kalmeren moest. Tot ik op mijn rug ging liggen en mijn buik ineens weer immens was. De arts drukte op mijn baarmoeder en het bloed gutste eruit. Wat voelde dat heerlijk!!! Voor een paar minuten en liep het weer langzaam vol. Opnieuw werd er druk op mijn buik uitgeoefend en kwam er een lading bloed uit.

Mijn “trauma”

Ook hier heb ik nog geen trauma of iets dergelijks van opgelopen. Het was de arts. Omdat ik bleef bloeden, vermoedde zij dat er nog een restje placenta in mijn baarmoeder zat. Dit vertelde ze mij door onverwacht haar arm in mij te steken en even te voelen in mijn baarmoeder. Zonder enige aankondiging en zonder dat ik wist waarom ze het deed. Toen gilde ik het dus uit waarop zij zei “dat ik even rustig moest doen”. Het bloeden kreeg ze, ondanks haar actie, niet onder controle en haar leidinggevende werd erbij gehaald. Deze was zo heerlijk kalm en vertelde dat ze vermoedde dat er nog een stukje placenta was en dat ze dat op de OK zouden gaan weghalen. Twee liter bloed kwijt, een “trauma” rijker en ik mocht onder narcose.

En nu?

De eerste arts heeft eigenlijk tuchtrechtelijk gehandeld. We hebben er wel intern een klacht over ingediend, maar verder niets mee gedaan. Ik was happy met mijn baby en had daar geen puf voor. Pas een. jaar later toen ik een miskraam kreeg en de dienstdoende arts mij intern wilde onderzoeken, merkte ik dat ik een klap door de gebeurtenis had opgelopen. Ik raakte volledig in paniek van elke controle tussen mijn beneden. Dit was zelfs zo ernstig dat er alleen een spiraaltje bij mij geplaatst kon worden als ik onder narcose was. Als ik een eendenbek zie, breekt het zweet mij uit. Wellicht dat dit is wat men verstaat onder een trauma, maar ik zie het meer als een zeer heftige gebeurtenis. Het is even pittig als ik naar de gynaecoloog moet, maar verder geen verandering voor mijn leven geweest. En dat is toch echt wat ik persoonlijk onder een trauma versta. Niets ten nadele van alle andere vrouwen, die met afschuw terugdenken aan hun bevallingen. Het is en blijft nou eenmaal een natuurgeweld. Maar je krijgt er zoveel voor terug…