Oma Bobje vertelt: Sinterklaasje…

Schattig!

Dankzij Facebook kreeg ik dit jaar een super mooie herinnering opgestuurd, van zeven jaar geleden, toen onze tweede kleindochter verkleed als Pietje gebiologeerd naar de televisie zat te staren. Vermoedelijk naar het sinterklaasjournaal. Ze was op de foto bijna een jaar, de discussie over de huidskleur van de Pieten was toen nog niet zo hevig losgebarsten.  

To be or not to be…

Inmiddels is de oudste al van haar geloof gevallen. Haar zus, degene van de foto, erkent nog heilig het bestaan van Sinterklaas, terwijl haar jongere neefje al enigszins in zijn overtuiging begon te wankelen en toen stellig uitriep dat hij absoluut nog wel geloofde in DE TANDENFEE. Dat verbaast me eigenlijk niets, want dat levert per slot van rekening het HELE jaar geld op. 

De bonus kleinkids zijn ietwat ouder en inmiddels dus ook wijzer geworden. 

Schoen zetten

Toen onze jongste dochter met haar gezinnetje een weekend bij ons kwam doorbrengen, belde de kleinzoon van vier op: ‘Oma,’ met een zorgelijke intonatie in zijn stem, ‘hebben jullie thuis ook wortels?’ Daarin kon ik hem geruststellen. ‘Maar hoe weet ik nou of het paard van Sinterklaas JOUW wortels ook lekker vindt?’ Hij houdt zelf namelijk erg van wortels. Vorig jaar was hij bloedverontwaardigd toen hij bij ons zijn schoen had mogen zetten en de volgende dag tot de ontdekking kwam dat het paard ECHT alles had opgegeten. Weg heerlijke wortels. 

‘Zal ik je anders laten voorproeven?’ stelde ik voor. Een perfecte oplossing, bleek ’s avonds. Bij het schoenzetten sprak hij volmondig -letterlijk en figuurlijk- zijn waardering uit. 

Een paar dagen later zette hij thuis zijn BEIDE schoenen, met ook een dubbele portie heerlijke wortels erin. Je weet maar nooit of zo’n actie niet dubbel lucratief kan zijn! Tot grote bezorgdheid van zijn zus: o jee, niet doen, jouw hebberigheid zou door de sint wel eens afgestraft kunnen worden! En dan gaat hij ons huis voorbij!

Voorbij

Wat dit jaar eigenlijk op mijn lachspieren werkte was dat al onze vier kinderen klaagden dat de periode sint-in-het-land wel erg lang duurde. Opgefokte kinderen, en dan al die folders, ma, wat een ramp! Ze spelen allemaal in op hun hebberigheid! 

Gelukkig herinnerden ze zich nog dat ik vroeger vaak de folders stiekem voortijdig weggooide, alleen maar om ruzies te voorkomen. Want eerst krijg je de discussie alias knokpartij wie als eerste de folder mag doorbladeren. Daarna volgen de ellenlange lijstjes op massa’s stukjes papier die ook geruisloos in de prullenbak verdwijnen: ‘Mama!’ 

Oeps, foutje

Soms struinden ze op persoonlijk initiatief de buurt af om een eigen folder te bemachtigen. Al die mensen blij dat ze van het oud papier af waren en met dit ‘kostbare bezit’ een kind gelukkig konden maken. Terwijl ik tegelijkertijd door de mand viel dat ik met mijn argument dat wij dankzij onze sticker op de voordeur NATUURLIJK niets gekregen hadden, hun onzin zat te verkopen: ‘Geloof je het zelf, mama, sinterklaasfolders kunnen niet lezen, hoor!’

Voorbij

Inmiddels is Sinterklaas alweer terug naar Spanje, maar voor onze jongste kleindochter maakt het niets uit. Zij borrelt nog steeds over. Laatst haalde onze dochter ergens ons op en zij wilde per se mee en zat ponticifaal op de achterbank. Trappelende beentjes van blijdschap toen ik naast haar schoof, maar ze zei verder niets. 

‘Hoe heet jij?’ vroeg ik en ik was benieuwd wat ze zou zeggen. Ze was heel stellig in haar antwoord: ‘Sinterklaas.’ 

‘En waar woon jij dan?’ 

‘In Spanje.’

‘Dat is heel ver weg. Hoe ben je daar gekomen?’ 

Ze spreidde haar armen wijd open. ‘Met Sinterklaas mee. Met de boot.’

‘Maar die was toch gezonken?’ 

Ook daar was ze heel duidelijk in: ‘Nee.’ 

Einde conversatie, want ze besloot daarna dat het tijd werd om samen sinterklaasliedjes te gaan zingen. 

‘Waar zullen we mee beginnen? Wat is jouw lievelingsliedje?’

Haar benen bewogen met haar antwoord mee: ‘Sinterklaasje rommedebommebommele.’ 

Dat ik soms de eigentijdse correct aangepaste tekst niet meer wist en uitbundig de versie uit mijn jeugd meegalmde, dat deerde haar niet. Bij mij grabbelen de muizen nog steeds in huizen en wordt de roe gehanteerd, maar haar plezier in het zingen is hetzelfde gebleven.

Straks kerst… ik ben benieuwd!

 .