Met de baby van 20 weken naar het consultatiebureau

Jawel! Gisteren brachten we weer een bezoekje aan de gezellige dames bij het consultatiebureau. Inmiddels zijn we redelijk bekend geworden. Althans, zo lijkt het wel. Zodra ik binnen kom vragen ze naar de andere meisjes en dan met name de oudste. “Zijn er al uitslagen van de neuroloog? En hoe gaat het nu met haar motoriek?” Ik weet dat ik graag en vaak klaag over het consternatiebureau, maar ik moet wel toegeven dat ze altijd zeer attent zijn. Het hangt er ook wel een beetje vanaf welke assistente en / of verpleegkundige ik tref op de dag hoor. Gisteren waren gelukkig de twee dames er, die wel zich kunnen verplaatsen in de medemens en niet alleen maar oordelen.

De assistente mocht als eerste aan de slag met de metingen. Onze kleine meid is inmiddels 7.1 kilo schoon aan de haak en 66,5 centimetertjes lang. Hiermee volgt ze keurig de +1 curve die ze bij haar geboorte aangevangen was. Net zoals haar zussen altijd hebben gedaan. Zo rond de derde verjaardag komt de verschuiving naar de 0-lijn. Nu geniet ik nog heerlijk van die lekkere spekkies op haar bovenbeentjes en dat dikke buikje waar je zo fijn op kan blazen. En leuk dat ze dat vindt!

De volgende stop was bij de verpleegkundige. Haar motto is, dat een moeder van drie kinderen zelf wel het beste weet wat goed is voor haar kroost. Ze gaf dus ook geen enkel commentaar toen ik vertelde over de logeerpartijtjes in ons bed. Ze keek even alleen een beetje vragend. Vervolgens werd de spiertjes van ons moppie getest. Vorige keer werd fysiotherapie geadviseerd, omdat er te weinig spanning op de nekspiertjes zou staan. Nu waren we een maand verder, een maand waarin onze kleine meid voortduren op haar buikje heeft gelegen, en de verpleegkundige was dik tevreden. Het was een duidelijke verbetering en “ga zo door”. Het hoofd bungelt wel nog naar alle kanten hoor, maar dat komt wel goed. Ook daar hadden haar zussen last van.

Helaas hebben we wel weer een nieuwe zorg. De oogjes van onze kleine meid moeten worden gecheckt. Het was mij opgevallen, dat ze de aandacht niet lang kan vestigen op iets. Als ze mij aankijkt, verplaatst haar blik na een paar seconden naar mijn haargrens. Deze vindt ze blijkbaar stukken interessanter dan mijn ogen. De arts en de verpleegkundige van het consultatiebureau zijn niet bekend met dit dromerige bij een baby en wilde toch dat ik een bezoekje bracht aan de huisarts. Daar werden wij gezien door een dame in opleiding, die letterlijk haar naslagboek erbij pakte om te lezen wat een baby van bijna vijf maanden hoort te doen met de ogen. Conclusie? Morgenochtend zitten wij in het ziekenhuis bij de oogarts voor een extra controle. Gisteren was ik van dit nieuws redelijk van slag en zag ik allemaal doemscenario’s voor me. Nu ben ik gelukkig wat rustiger en hoop ik gewoon dat de arts morgen zegt dat elk kind zich in haar eigen tempo ontwikkelt en dat er niets aan de hand is. Fingers crossed!