Zeer persoonlijk: Mijn diepe kraamtranen

Je kraamtijd is en blijft toch een dingetje. Vooral ook als het je eerste keer is! Die hormonen die door je lijf razen zijn bizar en onvoorspelbaar. Het kan dan ook zijn dat je daardoor echt even niet jezelf zal voelen. En dat is oké! Het hoort erbij en bijna alle vrouwen gaan er doorheen. Difrax heeft daarom ook 3 januari de Kraamtranendag genoemd. Ik steun dit volledig! Vooral omdat ik zelf ook heftig ervaren heb. Bij Difrax begrijpen ze als geen ander hoe de eerste weken kunnen verlopen. Met hun eigen jarenlange ervaring in baby’s geven ze nu A Little Help terug in hun kraamtranencampagne. Voor alle vrouwen die zijn voorgegaan en voor alle mama’s die nog zullen komen, zal ik vandaag over mijn allereerste kraamweek en eigen kraamtranen vertellen. Misschien dat het herkenning en / troost kan bieden.

Ik was er nog niet op voorbereid

Mijn oudste dochter vond het na 35 weken in mijn buik wel welletjes. Ze heeft dit laten weten door op mijn babyshower mijn vliezen te laten breken. Ik was op dat moment nog in de veronderstelling dat ik nog een paar weken zwanger zou zijn, dus ik raakte ergens lichtelijk in paniek. Vooral omdat ik manlief niet gelijk kon bereiken. Eenmaal in het ziekenhuis werd mij verteld dat het nog rustig twee weken kon duren voordat de bevalling echt op gang zou komen, dus ik had weer wat rust om aan het idee te wennen. Een nachtje dan, want de volgende dag begonnen de weeën al. Ik was er geestelijk echt nog niet aan toe en het kostte mij de grootste moeite er aan over te geven. De bevalling an sich was ook al een behoorlijke opgave, uiteindelijk vacuüm verlossing, dus dat hielp ook niet mee. Maar het moment dat ze op mijn buik gelegd werd, zal ik nooit vergeten.

Ik dacht “en nu?”

Ik voelde niet de oerliefde die ik verwachtte te voelen. Het was meer een opluchting dat ze er eindelijk was en een gevoel van “wat moet ik nu doen?” Er lag namelijk een klein mensje op mij, die volledig afhankelijk van mij was. En ik had uiteraard geen mama ervaring nog! Wat ook niet hielp was, dat ik na een paar dagen naar huis moest en zei achterbleef in het ziekenhuis. Alleen thuiskomen, zonder baby, is echt verschrikkelijk!

Tranen met tuiten gehuild

Na een paar dagen thuis bekroop mij een heel naar en somber gevoel. Wat als ik nooit die oerliefde zou gaan voelen? Wat als dit de eerste voortekenen van een post-natale depressie waren? Ik voelde mij zo ontzettend ellendig namelijk. Gewoon heel heel erg somber. Bang omdat ik niet die immense liefde voelde voor mijn kind waar iedereen het altijd over had. Bang dat ik geen goede moeder zou kunnen zijn. Van alles ging door mijn hoofd en ik kon werkelijk alleen maar huilen. Ik voelde mij zo intens verdrietig. Gelukkig had ik een top kraamverzorgster die mij kon vertellen dat ik volop in mijn kraamtranen zat. Zij wist mij gerust te stellen.

De kraamweken van de andere meisjes was ik voorbereid op mijn babyblues en het is daardoor zoveel meer meegevallen. Het scheelde ook dat zij niet prematuur ter wereld kwamen en ik als moeder wist wat mij te wachten stond. Overigens merkte ik dat bij de laatste bevalling ze wel weer aardig heftig waren. Dat kwam waarschijnlijk omdat onze jongste natuurlijk met ernstige meconium aspiratie ter wereld kwam en in een couveuse lag. De derde dag was weer een en al tranen.

Kraamtranen horen erbij

Over de liefde heb ik mij eigenlijk verder nooit meer zorgen gemaakt. Ik houd intens veel van mijn meisjes. Ik kan mij ook niet meer voorstellen dat ik er daar ooit over getwijfeld heb. Gelukkig weet ik inmiddels dat hormonen in je kraamtijd rare dingen met je kunnen doen waardoor je aan alles kan gaan twijfelen. Of je gewoon heel somber gaat voelen. Ik was daar destijds onvoldoende van op de hoogte en wilde daarom graag ook mijn kraamtranen verhaal met je delen. Hopelijk heb je er wat aan (gehad).

Gerelateerde posts:

Mijn vliezen braken tijdens mijn babyshower Kraamtranen of babyblues, het overkomt je Beledigingen tijdens bevallingen deel 2 Het verhaal van vrijdag de dertiende