Als je mij tien jaar geleden had gevraagd hoe mijn kinderen zouden zijn, dan had je je gehoord hoe keurig opgevoed ze waren, ze altijd braaf luisterden en echt geen stoute dingen zouden doen. Die vrouw van tien jaar geleden heb ik zojuist een mep in het gezicht verkocht en “wakker worden” tegen gegild. Daarna heb ik over de grond gerold van het lachen om de dromen van deze dame die nog helemaal niets wist over wat haar te wachten stond. Want eerlijk is eerlijk, die kinderen die ik tien jaar geleden dacht te hebben? Die bestaan niet! En ergens ben ik daar nu ook wel gelukkig om, want al die fases die ze doorlopen zijn frustreren en ook gewoon hilarisch. We zitten nu even in de “ik neem alles stiekem mee” fase. Niet zo handig natuurlijk, maar ook wel grappig omdat ze daadwerkelijk denken dat wij als ouders niets doorhebben. Grappig bedoeld noem ik dat de kleptomanie fase.

Ik was ook een kleptomaantje

Ik zal heel eerlijk zijn. Als kind nam ik ook gewoon voortdurend spulletjes mee die niet van mij waren. Een keer een pakje Donald Duck kauwgom uit de supermarkt bijvoorbeeld. Die had ik verstopt in mijn onderbroekje en mijn moeder betrapte mij daar vrijwel direct op thuis. Maar ook lege schriftjes van school vond ik interessant of de lego stukjes van mijn neefjes (wij hadden niet zulke mooie paardjes). Uiteindelijk was het wel voornamelijk snoep wat ik buit maakte. Maar daar deden mijn zussen en broer ook aan mee. Soms at ik het zelf op en soms verkocht ik het of deelde ik het met mijn vriendinnetjes. Ik heb zelfs een keer de vitamine C pilletjes als snoepjes verkocht. Maar bijna altijd vrat het schuldgevoel aan mij en biechtte ik het op aan mijn moeder. Nou ja, dan weer niet als ik thuis een snoepje extra had genomen hoor.

Het is weer zo’n fase

De eerste keer dat je in de jaszak van je kind een item vindt, van bijvoorbeeld school of een vriendje, denk je nog dat het een vergissing is. De tweede keer zet je er al wat vraagtekens bij. De derde keer begin je je al een beetje zorgen te maken en na de vierde keer of meer kan je gaan twijfelen aan je opvoeding. Niet doen! Dit is hoogstwaarschijnlijk weer zo’n fase waar je kind even doorheen moet. Of het nou gaat om stukjes lego uit de klas of een reep chocola dat uit de koelkast wordt meegenomen om met het vriendje op te eten. Het hoort er allemaal bij en als je het bij je ouders checkt heb je het hoogstwaarschijnlijk zelf ook gedaan. Nu begint het echte opvoeden zeggen de mijne dan. En ja, het is best lastig als er de hoeveelheid speculaas gehalveerd is en dochterlief de restjes om haar mond heeft zitten, maar bij hoog en laag zweert dat ze niets gedaan heeft. Op dat moment is het niet leuk, maar achteraf moet je er vaak wel om lachen. Weet gewoon dat er echt heel veel kinderen zijn die dit doen (misschien wel allemaal?), je kind niet ineens een crimineel in wording is en je vooral altijd moet blijven uitleggen waarom stelen en liegen niet oké is. En bedenk: Het is een fase, het is een fase, het is een fase!

Gerelateerde posts:

Kleuterjuf, dit kan niet! Het verjaardagsfeestje van de kleuter Alles is gereed voor de eerste schooldagen van de kleuter Voor het eerst naar de kleuterschool. Hoe was het?