Gisteren ben ik samen met mijn echtgenoot op bezoek geweest bij onze zoon en zijn gezinnetje.  Ik had de kleinkids alweer sinds januari niet meer gezien en we waren benieuwd hoe ver hij gevorderd was met de verbouwing van hun huis.  Vanzelfsprekend alles op anderhalve meter afstand van elkaar, wat met de kleinkinderen best moeilijk is, want die stonden al in de startblokken om zich in onze armen te storten. Heel veel nee’s moesten we verkopen, of opstaan en ergens anders gaan zitten en dergelijke. Met een bloedend hart, dat wel. Dit keer vroeg de kleindochter van bijna drie niet meer aan mij wat ik ging doen, toen ik een damesplasje moest. 

De laatste keer dat ik haar in januari zag, vroeg ze opgewekt aan mij of ze mee mocht?  Ik had daar geen moeite mee, hoewel de wc toen nog niet echt klaar was. De wc bril zat nog los op de pot, de closet rol lag ergens in een hoek op de grond en ik kreeg het licht op geen enkele manier aan. Toen ik in de wc verdween, liet ik gemakshalve de deur op een kier staan. Mijn kleindochter gluurde door de kier naar binnen.  ‘Wat doe je, oma?’

Lees ook: een apart gevoel voor humor

Open en dicht

‘Ik trek de rits open, schatje. Van mijn broek. ’ Flop, de deur ging dicht en ik zat in het donker te plassen. ‘Nu zie je niks,’ meldde ze opgewekt.  Daarna hop, ging de deur weer op een kier open en zag ik haar ene oog naar binnen gluren. ‘En nu kan je weer zien, oma.’ Flop, de deur weer dicht. ‘En nu zit je in het donker.’ Ja, dat had ik ook in de gaten, net op het moment dat ik wc papier nodig had! Op de tast zocht ik op de grond naar de closet rol… Gevonden! ‘En nu weer in het licht, oma,’ verkondigde ze vlak daarna, en even later: ‘En nu weer in het donker.’ Uitgerekend toen ik moest doortrekken en geen flauw idee had waar de knop van de stortbak zat. 

In het zonnetje

‘Wat ben je daar aan het doen?’ hoorde ik haar vader zeggen. ‘Naar oma kijken,’ zong haar stemmetje. Waarna ze de wc deur wijd opentrok, een zendertje voor de lamp aan het plafond van een richel pakte en me in de wc in het volle licht zette. 

Gelukkig was ik net klaar met mijn broek ophijsen. 

Gerelateerde posts:

Eindelijk zei ze het lang verlangde woord! Gastblog oma: het ligt altijd aan de leraar Gastblog oma Bobje: de eerste grote controle Gastblog oma Bobje: mijn eerste kraamtijd