Gastblog oma: en toen was ik geopereerd aan mijn borst

De voorbereidingen voor de operatie werden getroffen. Eerst langs de anesthesist die me onderzocht en fit genoeg voor de narcose verklaarde. Toen bloedprikken, om mijn bloedgroep nog eens te bepalen. Wat ik best grappig vond, want stel je toch eens voor dat mijn bloedgroep in al die 67 jaar die ik inmiddels achter de rug heb, plotseling van plan was te veranderen! Daarna een datum prikken voor het radioactieve zaadje dat in mijn rechter borst geïmplanteerd moest worden, pal naast het metalen plaatje dat de radioloog tijdens de bioptie te midden van de vleeshapjes had geplaatst. Als een soort wegbewijzering voor de chirurg, om te weten waar al eerder gesneden was. Anders geformuleerd, waar de ratten aan de bodem van mijn melkfabriekje hadden geknaagd! Wij dus weer voor een nieuwe afspraak naar het ziekenhuis en daar werd ik omgetoverd in een GLOW IN THE DARK! Je zag later op de röntgenfoto inderdaad het zaadje opgloeien. Een bijzonder gezicht. Volgens de radioloog stelde de straling niet al teveel voor, maar voor de zekerheid heb ik in de week dat ik op de operatie moest wachten de jongste kleinkids toch maar niet getild of in mijn armen gehouden. Een tip die ik op sommige informatieve ziekenhuissites gelezen had.

De dag van de operatie

Toen brak de dag van de operatie aan. Gelukkig hoefde ik niet al te lang te wachten tot ik aan de beurt was. Ik verheugde me er niet erg op, maar ja, het was de enige manier om van die slechte inwoning af te komen en dan moet het maar, zo redeneerde ik. De mammo verpleegkundige had me van tevoren het advies gegeven om ook ’s avonds in bed de eerstkomende tijd een sportbeha te dragen. Zo ‘sportief’ als ik ben, had ik natuurlijk niet zo’n ding, maar ze had me geholpen met het passen van een speciale beha, die de apotheek verkocht en daar had ik mijn hebberige oog op laten vallen. Het ziet eruit als een soort corsetterig bovenstukje, dat uitermate comfortabel zit en door de acht rijghaakjes eigenlijk ouderwets spannend aandoet. Niks geen beugels en voorgevormde stof of kant meer, nee, alles simpel en gemakkelijk! Ik heb er meteen ook maar eentje in het zwart bij besteld.

Ik heb het overleefd

Na de operatie kwam de chirurg me vertellen dat alles goed gegaan was. Ja, dat begreep ik ook, ik leefde nog en kon normaal met haar converseren en had inmiddels al een heerlijke broodmaaltijd en een kopje thee naar binnen gewerkt. ‘We hebben vijftig gram weggesneden,’ vertelde ze me. Best wel veel vlees, vond ik. Bijna een halve tartaar! Maar ja, altijd beter dan de hele rechter melkfabriek naar de sloop brengen. Ik was benieuwd hoe het met de napijn zou zijn, maar dat viel reuze mee. Toen het verband eraf mocht, staarde ik kritisch en onderzoekend naar mijn twee dappere dodo’s. Gelukkig was het afgeknaagde gedeelte nu bijna onzichtbaar geworden en keken ze ook niet scheel. Want dat had ik echt wel erg gevonden! Ik hou nu eenmaal van symmetrie.

In de periode na de operatie was het net of ik jarig was, allemaal telefoontjes en kaarten en bezoek, het huis vol bloemen. Heel fijn dat mensen zoveel meeleven en ook bizar hoe mensen allemaal clichés kunnen gebruiken, om me op te peppen. Voorbeeld: ‘Ja, mijn schoonzus heeft het ook gehad en die leeft nog steeds.’ Of: ‘Ik ken ook iemand en die was binnen een half jaar dood.’ De ergste: ‘Eigenlijk moet ik je feliciteren, want je bent er snel bij. Je hebt geluk gehad.’ 

Morgen krijgen we de uitslag van de vijftig gram. Blijft toch altijd spannend. Duim maar voor me! 

Lees ook: een second opinion