Na een week zou de uitslag van de patholoog-anatoom binnen zijn. We meldden ons weer op de afdeling oncologie en waarlijk, daar krijg je vanzelf wat ‘vrienden’, die ons herkennen: ‘U ook weer hier?’ Ja, wij ook weer hier. ‘Alles goed?’ Ja, alles goed, dat mijn rechter borst er nu aan de onderkant uitziet alsof hij door ratten is aangeknaagd, dat ga ik hier niet onmiddellijk rondbazuinen. ‘Wilt u koffie of thee?’ Terwijl ik de gastvrouw twijfelend aankeek en mompelde dat we algauw aan de beurt waren, stelde ze me gerust dat ik mijn kopje best mee naar binnen mocht nemen, geen probleem, hoor! Prompt werden wij opgeroepen en verdwenen we met lege handen de spreekkamer in. Nauwelijks zaten wij als bejaarde Jut en Jul tegenover de chirurg, die in wat papieren bladerde, of de spreekkamerdeur ging open en er schoof een verpleegkundige aan die zich voorstelde als mammo specialiste. Toen wisten wij het direct. Dit was foute boel. Eigenlijk had ik de uitslag al zien aankomen, want de radiologe had me na de biopsie de foto’s van mijn rechter melkfabriekje laten zien, mega uitvergroot, en me uitgelegd wat er zo’n beetje aan de hand was. Dus ik had mezelf al enigszins voorbereid op slecht nieuws en me in gelezen op internet wat me straks aan feitenmateriaal te wachten stond. Heel vervelend werk, het deed me sterk denken aan het determineren van plantjes tijdens de biologieles van vroeger, wel of niet zaadlobbig, van dat soort gehalte, iets wat ik haatte, want ik kwam altijd terecht bij de blauwe bosbes en kreeg dus steevast een slecht cijfer. Maar nu had ik dus goed gegoogled.

De mammoverpleegkundige vroeg onmiddellijk of ik medisch geschoold was, toen ik bevestigend knikte dat het me niets verbaasde. Ik schudde mijn hoofd, waarna ik tot mijn schrik voelde dat ik zomaar opeens emotioneel raakte. Tja, en dan is altijd mijn stem plotseling weg. Ze sprong op. Of ik even naar buiten wilde? Nee. Of ik een kopje thee wilde? Ook nee. Wat er dan was? Mijn echtgenoot reageerde verbaasd toen ik gesmoord mompelde dat ik toch wel moeite had om het onze dochters te vertellen. Twee zogende dochters! Hoe licht je hun dan in dat hun moeder opeens geconfronteerd wordt met het afhaken van haar meest dappere melkfabriekje? Achteraf gezien was het net even mijn emmertje dat toen aan het overlopen was. Ik wist me gelukkig snel te herpakken en nam me voor dat ik het voor mijn omgeving niet al te moeilijk moest maken. Mijn genezingskans ligt hoog. En ik benoemde mezelf tot DIRECTEUR VAN SIKKENEUR: iedereen die tegen me aan begon te zeuren dat het allemaal zo EEEEEEEERRRRRG was, dat ik ZOOOOVEEL op mijn bordje kreeg, zou van mij BOETE krijgen, eventueel zelfs ontslagen worden. Die rol beviel me vast uitstekend. Maar dat er toch een operatie ging volgen, dat werd me al snel duidelijk. Weg met die kwajongens in mijn borst, hun langste tijd hebben ze gehad! 

Lees ook: en toen was ik geopereerd aan mijn borst

Gerelateerde posts:

Wat vrouwen wél zouden moeten onderhouden voor een bevalling Mijn vader was bij de bevalling Gastblog oma: “hoe word ik zwanger?” Gastblog oma: gestoorde gynaecoloog