Mijn dochter vertelde me hoe Sanne bij haar vriendinnetje had gekeken naar een heel zielige film, over een dinosaurusje dat zijn mama kwijtraakte. Tranen met tuiten had ze erom gehuild en dat het beestje aan het einde van de film zijn moeder weer terugvond, maakte voor het verdriet van mijn kleindochter niet veel uit. ’s Avonds laat trof mijn dochter Sanne snikkend boven een foto van haar mama en papa aan. ‘Ik mis jullie zo!’  

Soms vloeien droom en werkelijkheid in een kinderfantasie bijna in elkaar over.

Zondagmiddag

Ik schoot bij haar verhaal in de lach en dacht onwillekeurig weer terug aan vroeger, toen mijn eigen kinderen nog klein waren. Ik had in de VPRO gids gelezen dat er een film op de televisie zou komen over een pop: Child’s play. Het leek me leuk om dat met onze kinderen op een zondagmiddag te gaan bekijken, als een soort familiegezelligheidje. Wat televisie kijken betreft waren we nogal ouderwets. De kinderen mochten van alles spelen en bedenken en knutselen en het huis bij wijze van spreken tot boomhut verbouwen, maar domweg voor de buis hangen omdat je je verveelt, daar wilden we niet aan meewerken. Samen televisie kijken en samen genieten van/ergeren aan wat je zag, daar gingen we voor. 

Omdat we geen videorecorder hadden, vroegen we aan mijn schoonvader of hij de film voor ons wilde opnemen. Voorzichtig vroeg hij, toen hij ons de film bracht, of we zeker wisten dat dit een geschikte kinderfilm was? Ja, dat wisten we zeker! ‘We kijken veiligheidshalve wel met hen mee, maak je maar geen zorgen, opa!’ We huurden een videorecorder, schoven de gordijnen van onze slaapkamer dicht (daar stond namelijk de tv) , parkeerden de vier koters gezellig naast ons in het grote bed en startten de film over DE POP. De grootste fout ever after. Wat een baggerfilm. 

Tot het einde

De drie oudste kinderen genoten van het verhaal over de bloeddorstige pop die iedereen ging uitmoorden. Zij begrepen allang dat dit pure slechte nep was, maar de ogen van de jongste dochter werden steeds groter. Ik wilde haar weghalen uit de slaapkamer, maar dat bleek plotseling onbegonnen werk te zijn. Niets voor niets waren haar eerste helder verstaanbare woorden IK OOK, het was haar eer te na dat ze niet zou kunnen delen in de griezelige pret van haar oudere broertje en zussen. Ik sloeg een arm om haar heen en fluisterde dat als ze het te eng vond ze het best haar ogen kon dichtdoen, en haar vingers in haar oren duwen, en anders konden wij tweeën toch nog altijd …? NEE NEE NEE, onbespreekbaar, mama! Ik blijf tot het bittere einde kijken! Ik mag dan wel de jongste zijn, maar IK BEN OOK DAPPER! 

Reactie

Meer dan de helft van de film heeft ze naast me doorgebracht als de bekende aapjes ik-hoor-niets, ik-zie-niets, ik-zeg-niets. Maar ze heeft het verhaal stoer uitgezeten. Het ging allemaal  goed tot we ’s avonds in bed lagen. ‘Mamaaaaaa! Ik heb zo eng gedroomd!’ Ik haar natuurlijk troosten, slokje water laten drinken en weer toedekken. Maar ze bleef maar jammeren dat ze bij ons in bed wilde slapen. Tig keren ben ik eruit geweest en tig keren hetzelfde ritueel herhaald: ‘Het komt door die rotfilm, meissie, je had niet moeten kijken, het is allemaal nep, het gebeurt niet in het echt en je zus ligt bij je op de kamer. Er is niets aan de hand. Probeer toch maar een beetje te slapen.’

Toen mijn echtgenoot het op een gegeven moment van me overnam en haar ook de toegang tot het ouderlijk bed weigerde, riep ze hem als een oververhit paniekkacheltje boos na: “Als ik straks vermoord word, is het JOUW schuld!’ Ze werd nog kwader toen we allebei in de lach schoten. 

Ten slotte heeft ze alle knuffels die op haar bed lagen –en dat waren er heel veel- een voor een de nek omgedraaid en is toen bij haar oudere zus onder de dekens gekropen en rustig in slaap gevallen. 

Voor meer stukjes van oma klik je hier.

Gerelateerde posts:

Gastblog oma: brief aan jarige Veerle Gastblog oma: Vals beschuldigd (of niet?) Gastblog oma: ‘What‘s in a word?’ Gastblog oma: kinderen hebben overal een oplossing voor