Gastblog oma Bobje: het zwaluwstaartje

Oproep

‘Het systeem werkte perfect,’ meldde mijn ene dochter tevreden door de telefoon, op maandagmorgen. ‘Afgelopen vrijdag is het formulier met mij als contactpersoon van O. (haar nichtje, een van mijn kleindochters) bij de desbetreffende school ingeleverd en vanmorgen werd ik al door hen opgebeld. Toevalspech natuurlijk. Er was een schommel tegen haar hoofd beland en het wondje moest zo te zien toch wel even geplakt worden, maar ja, de school kreeg de ouders niet zo gemakkelijk te pakken. Ze namen althans niet op.’ Wat ik ook niet snel zou doen als ik druk bezig ben en het nummer niet herken. Weer een van de zovele irritante energie-aanbiedingen, zou ik waarschijnlijk gedacht hebben. 

Naar de dokter

‘Hoe heb je het nu opgelost?’ vroeg ik belangstellend. ‘Ben jij in hun plaats gegaan?’ Spottend gelach aan de ander kant. ‘Natuurlijk niet, mam. Een ouder hoort zoiets zelf te doen. Ik heb opgebeld naar M. (de vader) en natuurlijk nam hij direct op toen hij mijn naam op de display las, waarna ik hem vertelde dat hij direct alles opzij kon schuiven om met zijn dochter even naar de dokter te gaan. Het viel gelukkig achteraf mee: eén klein zwaluwstaartje, en het probleem was opgelost.’ 

Pleister

’s Middags face timeden wij met het vierjarige ‘slachtoffer’. Hoe het met haar ging? Haar moeder waarschuwde ons dat ze er NIET over wilde praten. Voorbij was voorbij. Oké, dat begrepen wij. Maar of we haar toch even mochten ZIEN? In levende gewonde lijve? Dat mocht, met toestemming van de vierjarige. Waarna ik me de tandjes schrok, want ze verscheen op  het kleine venster van mijn mobiel met een enorme regenboog op haar voorhoofd. ‘Lieverd,’ bracht ik bijna hijgend van ontzetting uit, ‘wat een supergrote pleister heb je daar zitten! Doet het erg pijn?’ In gedachten probeerde ik me al voor te stellen hoe groot het litteken straks zou worden, zat dat niet precies op de plek waar ze de vorige keer ook al… ‘Hmmmmmm,’ reageerde ze laconiek, ‘valt best mee, hoor oma!’ Daarna ging ze weer verder spelen en kreeg ik mijn dochter terug. Toen ik bezorgd naar de enorme omvang van de regenboogpleister informeerde, barstte die in lachen uit. ‘MAM! Dat is schmink! Het wondje zit ergens anders en stelt echt niets voor.’ 

Gelukt

Daarna hebben we bij mijn echtgenoot dezelfde truc uitgehaald. Met zijn drieën oefenden we van tevoren in het super ZIELIG kijken, wat voor een vierjarige best een ingewikkelde opgave bleek te zijn. Ze zwalkte telkens van een boos naar teleurgesteld gezicht en weer terug. Maar gelukkig vloog ook hij er op dezelfde manier in. Succes verzekerd!