Boven op zolder, zoekend naar de houten mobiel die ik voor de jongste had bewaard, vond ik een oud Babar-het-Olifantje-koffertje. Er zaten wat verslonsde barbies in met de bijbehorende ouderwetse attributen. Het liefst zou ik deze oude meuk direct in de vuilnisbak willen kieperen. Maar ja, het is nostalgie voor een van de dochters, dus met een zucht besloot ik het koffertje nog maar even te bewaren. Weggooien kan altijd nog.

Ik haatte vroeger barbies. In mijn jeugd bestonden deze nepdames nog niet. Gelukkig maar. Ik had als puber al genoeg te ‘lijden’ gehad onder Twiggy, dat graatmagere fotomodel met haar lichtblauwe uitpuilende ogen en blonde pagekopje. Met mijn bruine ogen en haren en veel te brede heupen en een groot uitgevallen maatje 36 vond ik mezelf ten opzichte van haar redelijk kansloos. Ik troostte me dan maar met de gedachte dat het uiterlijk natuurlijk minder belangrijk is dan het innerlijk en dat intelligentie duidelijker voorop staat bla bla bla. Maar toch.

Toen Barbie op de markt kwam, was ik uiteraard al veel te groot om met poppen te spelen en deelde mijn moeders afkeer van dit product. Nep nep nep! Wat een rare opgepompte tieten en dan die ingesnoerde wespentaille! Om bijna anorexia van te krijgen! Maar mijn zes jaar jongere zusje raakte meteen verliefd: o ja, haar eigen barbie, dat werd haar allerliefste wens.

Sinterklaas. Ik zat in de tweede klas van het gym en was eindelijk aan de beurt om mijn gedicht voor te lezen en mijn cadeau open te maken. Met een grote familie leer je al heel snel hoe je een blik geduld open moet trekken. Op mijn schoot lag een groot rechthoekig pak. Schoenen, hoopte ik. Nee dus. Er zat een FRANSE BARBIEPOP in. Dat ze in Frankrijk gemaakt was, kon je zien aan de taal op het deksel en aan haar uiterlijk, ze was minder zwaar opgemaakt dan het origineel en haar gelaatstrekken waren beslist verfijnder. Ik stond perplex. Wat moest ik hier nou mee? Met een verkrampte stem bedankte ik Sinterklaas voor dit verpletterende cadeau. Dat hoorde nou eenmaal bij het ritueel, want mijn zusje geloofde nog heilig. Mijn moeder zag mijn diepe teleurstelling en zei haastig: ‘Ik leg het je nog wel een keer uit.’

Even later barstte mijn zusje in tranen uit van blijdschap, toen zij ontdekte wat Sinterklaas speciaal voor haar uit Spanje had meegenomen: een echte uit Amerika geïmporteerde Barbie! Hoe kon Sint nou weten dat zij precies DEZE barbiepop bedoelde? O, wat was ze gelukkig!

‘Ik had per ongeluk de verkeerde barbiepop gekocht,’ was mijn moeders verklaring achteraf. ‘Dat kon ik je zusje niet aandoen.’ ‘En ik dan?’ vroeg ik haar. ‘Wat moet ik dan nu met dat rotding?’ Ze haalde haar schouders op. ‘Geen idee. Je ziet maar.’ Ik was razend op haar en voelde me gebruikt en opgezadeld met iets waar ik totaal niet om gevraagd had. Maar dat is nu het voordeel van de puberteit: in die periode vind je alles wat je moeder doet of zegt per definitie STOM en dit was weer eens een mooi voorbeeld hoe diepgezonken mijn moeder toen was in mijn gevoel. Ik rechtte mijn rug en dacht allerlei woorden over haar die ik niet zal herhalen.

Het jaar daarop heb ik de pop als pasmodel gebruikt en heel zoet voor de barbie van mijn zusje met de hand een heuse bontjas genaaid, mijn Sinterklaascadeau, van allemaal lapjes bont die mijn oma me een keer had gegeven. Er zelfs een binnenvoering in geflanst. Bij de armpjes bleek dat een mega petieterige rotklus te zijn, maar het lukte me en mijn zusje was er helemaal verrukt van. Het zou tegelijkertijd ook de enige en de laatste keer zijn dat de Franse barbiepop in mijn leven een rol mocht vervullen. Ik heb het ding alleen nooit weg kunnen gooien, waarom weet ik eigenlijk ook niet. Toen mijn dochters groot genoeg waren, heb ik met veel plezier het plastic monster door hen laten ‘verslinden.’ Ik geloof dat haar haren meteen zijn weggeknipt en de armen en benen uit haar lijfje getrokken werden, waarna de ledematen niet meer goed in elkaar pasten en hun plezier al snel verdween. Ze is in ieder geval al jaren ‘dood’. En de barbies boven in het Babar-het-Olifantje-koffertje zijn hard toe aan een moderne make over. Wat mij betreft mogen ze het middelpunt van een heerlijke taart vormen!

Lees ook: hoe oma leerde fietsen

Gerelateerde posts:

Hoed je voor bewaarzieke grootmoeders! Gastblog oma: Clichés uit de oude doos Gastblog oma: hoe (dramatisch) oma Bobje leerde fietsen Mijn zusje, het Kerst(b)engeltje