Het wegbrengen viel me zwaarder dan verwacht

Vandaag zag ik op social media op veel foto’s de vlag uithangen, want vanochtend ging voor de helft van de leerlingen de scholen open. Ouders en kinderen die blij zijn dat het normale leven voor een fractie weer begint. Ook mijn kroost vertrok vanochtend bezakt en bepakt naar het instituut dat school heet. Wij vonden het eigenlijk alweer bijna vanzelfsprekend. Eerlijk gezegd heeft het mij niet zo bezig gehouden. Waar ik wel oprecht van slag van was, was mijn allerkleinste moppie. Zij was vandaag ook voor het eerst naar de opvang.

Het doet me wat

Je zou zeggen dat na drie kinderen die al naar de opvang zijn geweest, ik het reilen en zeilen ervan inmiddels wel zou kennen. En dat ik zou snakken naar even geen kind om mij heen en het wegbrengen geen punt meer zou vinden. Fout! Gisteravond heb ik echt een traantje gelaten bij het idee van haar achterlaten op de opvang. Vanochtend werd ik ook wakker met een brok in de keel. Mijn ieniemieniemeisje zou de hele dag door wildvreemde vrouwen verzorgd worden. Zou ze mij missen? Zou ze net zo vrolijk zijn als thuis? Zou ik haar missen? Zou het verdrietige gevoel slijten zoals iedereen zegt? Een hoop vragen dus voor op de vroege ochtend. Twee keer heb ik haar tasje (bij Bulbby laten maken, iets om de pijn te verzachten) gecontroleerd op haar spulletjes. Haar naam pronkte fier op de buitenkant. Andere ouders zouden nu echt weten dat er een nieuw kleintje op het kinderdagverblijf gekomen was.

Het afscheid nemen leek even moeilijk te worden. Voor mij dan. Zij werd overgenomen door de vriendelijke pedagogisch medewerkster en deze bleef nog even staan om te kletsen met mij. Sofieke keek van mij naar de betreffende dame en terug. Even kreeg ik een verontwaardigd gezicht van “wat flik je mij nou?”, maar toen spotte ze de andere kindjes en kwam er een heerlijke glimlach op haar gezicht. Ik heb haar een kus op haar bolletje gegeven en ben met een lege wagen weer naar huis gelopen.

Het ging allemaal prima

Zoals verwacht heeft mevrouw het prima gedaan op het kinderdagverblijf. Ze was alleen erg hongerig. Ik dacht dat ze 150cc per keer niet op zou kunnen, maar kennelijk is dat voor haar nog te weinig. Voor morgen staat er dus al meer melk klaar. Verder liet de dame van het kinderdagverblijf weten, dat Sofieke goed van zich laat horen als ze iets wil of als ze lol heeft. (Dat heeft ze van haar zus. Die was drie verdiepingen hoger nog te horen.) Ik hoopte bij het ophalen een baby te zien die superenthousiast en blij zou zijn om mij weer te zien. Er kwam geen lachje vanaf. Wel aan de pedagogisch medewerkster uiteraard. Een uur lang heeft de kleine mij miskend aangekeken, maar uiteindelijk werd ook ik beloond met een stralende lach. Wat had ik dat gemist vandaag! Nu ligt ze heerlijk te slapen met een overvolle maag. Ik ben benieuwd wat de nacht ons gaat brengen. En morgen? Wederom een dagje kinderdagverblijf. Maar nu voelt dat al een ietsiepietsie vertrouwder. Een heel klein beetje maar…