Een week om nooit te vergeten

Het was even stil op mijn blog. Als je mijn social media enigszins gevolgd hebt, dan weet je dat de dochter van een goed vriendinnetje van mij op 18 januari haar laatste adem uitgeblazen heeft. Het heeft er bij iedereen een beetje ingehakt. Ik merkte dat ik de dag na haar overlijden alleen maar op de bank voor mij uit gestaard heb. Ik was min of meer een zombie geworden. Tot de begrafenis afgelopen vrijdag ben ik op soort van automatische piloot door gegaan. Wel met ondertussen een crowdfunding regelen, want soms kan een overlijden tot een financieel gat lijden, maar daar heb ik het een andere keer over. Nu eerst over ons gezinnetje.

Het effect op de kinderen

Ik maakte mij een beetje zorgen over hoe het overlijden zou zijn voor mijn kinderen. Zij kenden haar natuurlijk, ik sprak vaak over haar en facetimede regelmatig met haar moeder, maar ook hadden ze haar een keer ontmoet. Vooral mijn bijna achtjarige was erg te spreken over Mirthe. Maar dat het haar zo raakte had ik niet verwacht. Ze was in diepe tranen toen ik haar vertelde over haar heengaan. Ik dacht eerst nog dat het gewoon vermoeidheid was waardoor ze zo overstuur raakte, maar elke keer als ik erover begon werd ze weer verdrietig. Ze wilde er ook niet over praten of nadenken, zei ze. Dan zou ze weer moeten huilen. Ik heb het zoveel mogelijk bespreekbaar met haar gemaakt en haar ook meegenomen op de reis van afscheid. Naar de uitvaart heb ik haar maar niet meegenomen. Dat leek mij wat te intens. Wel heb ik haar enkele foto’s ervan laten zien. Ze heeft toen heel hard in mijn armen gehuild en leek daarna eindelijk tot acceptatie te komen (voor zo ver dat kan met het overlijden van een tienjarige). Het hielp ook dat ze al de hele week met mijn vriendinnetje Sarah had geappt en de grootste lol had gehad.

Noor was ook de hele week van slag. Ik denk niet dat ze het echt begrepen heeft. Alhoewel je natuurlijk nooit helemaal exact weet wat er in haar koppie om gaat. Misschien heeft ze wel wat er van meegekregen? Ik denk dat ze vooral mijn emoties heeft opgepikt. Ze was de gehele week echt uit haar hum. Haar PGB’er (bonusoma) zei ook dat ze haar nog nooit zo had meegemaakt. Op school vertelden ze dat er weinig actiefs uit haar kwam. De nachten waren ook niet echt een succes. Waar we al enige tijd een goede nachtrust hadden, werden we de afgelopen week elke dag getrakteerd op een nachtelijke onderbreking. Ik hoop dat ze spoedig weer een volle slaap zal ervaren. Ook voor onze eigen rust!

De impact

Het is duidelijk dat een afscheid niemand in de koude kleren gaat zitten. Ik ben blij dat mijn kinderen ook hebben laten blijken wat voor een effect het op ze had. Dat ze erover wilden praten met ons. Dat we ze in en met hun verdriet konden helpen. Het zal vast zo nu en dan weer naar boven komen, maar voor nu lijkt het dat ze er goed doorheen gekomen zijn. Het leven gaat weer door… Voor Sarah en Matthijs totaal anders, maar ook zij komen er wel. Tijd om weer actief en positief te zijn!