Ik ben helemaal gesloopt. Wat kan een mens veel emoties hebben zeg! Het was een hele rare, maar dan ook echt rare, dag. Ik zal proberen uit te leggen hoe het is gegaan.

Mijn verloskundige had gisteren een afspraak voor mij gemaakt in het ziekenhuis om 13.00u om te bespreken hoe de miskraam mijn lichaam uit zou moeten. Om iets voor enen was ik bij de balie van de gynaecologie en bleek dat de afspraak voor een maand later ingepland stond. Toen brak ik in tranen uit en de verpleegkundige begreep dat mij wegsturen eigenlijk onmenselijk was, dus zij propte mij tussen twee afspraken in. Het spreekuur liep wel al uit, dus ik moest rekenen op een lange wacht. Een uur lang zat ik tussen al die dames met hun dikke buiken en de trotse mama’s die voor hun nacontrole kwamen. Heel confronterend allemaal, maar gelukkig kon ik me er enigszins overheen zetten. Ik had maar één doel en dat was zo snel mogelijk weer naar buiten de in te brengen pillen.

Na een uur wachten werd ik dus geroepen. Een vriendelijke jonge gynaecologe haalde mij op en nam me mee naar de bekende onderzoekskamer. In hetzelfde kamertje werd vorige keer mijn miskraam bevestigd, dus ik vond het wel toepasselijk weer daar te zijn. De arts stelde mij wat vragen en nam de verwijzing van de verloskundige door. Zoals verwacht zei ze dat ze mij ook nog even wilde checken. Inmiddels weer helemaal gekalmeerd klom ik de stoel in,  klaar voor de inwendige echo. Ik kende het riedeltje en had eigenlijk geen zin meer om mee te kijken. Totdat de gynaecoloog ineens zei: “ik zie toch wel wat!”. Ik draaide mijn hoofd naar het scherm en zag gelijk een klein boontje met een knipperend lichtje erin. “Zie ik dat nou goed?” vroeg ik haar en binnen twee seconden brak ik in huilen uit. Niet een klein beetje, maar gewoon hard en luid brullend (terwijl ik daar nog met mijn benen wijd in de beugels lag met de probe in me). “Ja mevrouw, ik zie echt een duidelijk vruchtje met een kloppend hartje. Wel nog pril, maar het zit er wel”. De woorden die uit mijn mond kwamen op dat moment kan ik niet op papier zetten. Eenmaal uit de stoel kon ik vervolgens even niets meer en had letterlijk trillende benen. Er werd voor mij een glaasje water gehaald terwijl een nieuwe afspraak voor over twee weken werd ingepland. Gewoon zwanger!!!

Nog steeds ben ik een beetje in shock. Mijn verloskundige was zo zeker van haar zaak, dat ik echt geen enkel sprankje hoop had toen ik het ziekenhuis in ging. Een kans van 1 op 100 had ze gezegd. Gelukkig dat ze in het ziekenhuis het ook nog checken. Nu maar hopen dat dit kleine wondertje de komen 33 à 34 weken lekker blijft zitten. Ik houd jullie op de hoogte!

Gerelateerde posts:

Het bezoekje aan de gynaecoloog Mijn lichaam doet een beetje raar Een zwangere wordt in Portugal fijner behandeld dan hier Al 25 weken in verwachting. Hoe is het nu?