Kan iemand even de tijd stil zetten? Het gaat me allemaal net wat te snel. Het lijkt nog maar gisteren dat we Noor mee naar huis namen en nu is ze al ruim vier weken! Het echte pasgeborene is er zelfs al vanaf aan het gaan.Aangezien dit waarschijnlijk mijn laatste baby is, wil ik er gewoon zo lang mogelijk van genieten. Dat betekent dus heel veel knuffelen en zo lang mogelijk in de kleine maatjes proppen. Helaas denkt Noor daar zelf anders over en groeit ze als kool. Ik was dan ook wel benieuwd naar hoeveel de kleine dame inmiddels woog en hoe lang ze was. Dat zijn de dingen waar ik WEL altijd naar uitkijk als we weer naar het consultatiebureau moeten.

Het viel me mee dit keer

Nu Noor vier weekjes was, zou ze voor het eerst door de kinderarts van het consultatiebureau onderzocht worden. Ik heb al eens eerder laten weten niet altijd even gelukkig te zijn met de bevindingen (of vaak genoeg gewoon meningen) van de verpleegkundigen en artsen werkzaam bij het consultatiebureau. Het ontbreekt ze vaak aan subtiliteit en empathie. Het zal vast ook geen dankbaar beroep zijn met al die kritische en / of overbezorgde ouders, maar een beetje meeleven kan best. Dit keer ging ik met een houding van “je kan me wat” naar het eerste consult met de kinderarts. Verrassend genoeg was het een uiterst fijn gesprek waarin ze geen enkel commentaar had op Noor of haar ontwikkeling. Alles zag er prima uit met haar 4800 gram en 55 centimetertjes. Zelfs toen ze vroeg of ik de vitamines K en D gaf en ik me op dat moment realiseerde dat we het vergeten waren de twee dagen ervoor, kreeg ik geen preek over hoe belangrijk het wel niet was. “Kan gebeuren. Vanavond wel geven hoor!” was het enige wat ze zei. Helemaal tevreden en als oppermoeder verliet ik dan ook de kamer.

De assistente had een slechte dag?

Spijtig genoeg was het de assistent die vervolgens de slechte reputatie van het consultatiebureau bevestigde . Een andere moeder was blijkbaar ook de vitamines vergeten te geven en kreeg helaas wel de preek. Toen ze vroeg waar de vitamine K voor diende, wilde de assistent er niet op in gaan. Ze moest dat maar aan de arts vragen, vond ze. Ik zag dat de moeder met moeite haar tranen aan het bedwingen was en had met haar te doen. Hopelijk kon de arts haar wel geruststellen en het idee wegnemen dat ze door het vergeten van de druppels haar eerste kindje grote schade aangebracht zou hebben. Ik dacht wel weer: Lang leve het consultatiebureau!…….not.

Lees ook: de drie maanden afspraak van Noor

Gerelateerde posts:

Met de zes maanden oude baby naar consultatiebureau De drie jaar controle bij het consultatiebureau Veerle 8 maanden en naar het consultatiebureau  Hoe help je een pasgeboren baby de hitte te doorstaan