Manlief en ik wisten altijd eigenlijk wel al, dat we ouders wilden worden van meer dan één kind. We waren dan ontzettend blij toen ik zwanger werd van onze tweede. En toch vond ik het stiekem ook wel heel erg spannend. Mijn liefde voor mijn eerste was namelijk zo intens. Hoe kon ik ooit zoveel van nog een kind houden? Mijn moeder en schoonmoeder stelden me gerust en zeiden dat het vanzelf kwam. Mijn volgende vrees was hoe Sanne zou reageren op de komst van haar zusje. Mijn kleine meisje is erg van de structuur en dit zou een behoorlijke verandering betekenen voor haar. Mijn moeder adviseerde me toen een pop voor haar te kopen. Dan had ze zelf ook een soort van baby.

Waarom mijn moeder dacht dat dat kon werken snap ik niet helemaal. Allereerst is Sanne geen poppenmeisje. Ze heeft er twee en ze heeft er werkelijk nog nooit naar omgekeken. Ten tweede was het toentertijd bij mijn zus ook al geen succes. Voordat ik geboren werd kreeg mijn zus van mijn ouders een pop. Naar wat ik gehoord heb was ze dol op haar pop. Het ging overal mee naar toe en werd geliefd. Totdat ik geboren werd. Mijn zus had door dat de pop haar baby moest voorstellen. Op een gegeven moment was ze er zo klaar mee, dat ze pop van de trap af smeet. “Ah, baby au”, zei ze er met een grijns achter aan. Blijkbaar was mijn komst toch iets minder leuk voor haar dan ze dacht. Gelukkig is dat allemaal bijgetrokken en was ik na een paar maanden haar grootste vriendin. Uiteraard zolang ik maar niet aan haar speelgoed kwam. Dan galmde het “nee Mirnam, nee” door de kamer of kreeg ik een flinke duw. (You always hurt the one you love!!!) Naar die pop heeft ze volgens mij niet meer omgekeken. Ik was genoeg speelgoed voor haar.

Gerelateerde posts:

De anti-aankleedkussen-fase Kleine meisjes worden groot De pre-kleuterpubertijd: “Ik ben drie en ik vind van nie” Het leven met een Glitter Gen