Ik heb het al een keer eerder verteld, maar ik heb dus een hele bijzondere zwangerschapskwaal gehad en overgehouden aan mijn eerste zwangerschap. Nou weet ik niet echt of het verergert is door de andere twee of dat het dan ook had kunnen ontstaan, maar het is sowieso nooit minder geworden.  En nu is het tijd dat ik er wat aan laat doen.

Een bult in mijn hals

Eerlijk gezegd was het mij zelf nooit opgevallen destijds. Het was mijn schoonheidsspecialist van toen die voelde dat er een bobbel in mijn hals zat. Ik heb het aangehoord en was het gelijk weer vergeten. Het zullen wel de hormonen zijn geweest. Toen ik zwanger van de tweede was, viel het manlief ineens op. Ik was gelijk in paniek, want ik voelde het toen ook zelf voor het eerst. De huisarts stuurde me door naar de endocrinoloog die mij vertelde over schildklierkanker en radioactieve slokjes en zo, dus echt meer gerustgesteld werd ik niet. Toen ik het vertelde aan mijn schoonheidsspecialist herinnerde ze mij dat ik het al veel langer had, wat ik dus blijkbaar compleet vergeten was. Dat kalmeerde me toch enigszins. In het ziekenhuis hebben ze nog wel een echo gemaakt en daarop zagen ze dat ik meerdere knobbels op mijn schildklier had. Er zijn ook nog stukjes eruit weggenomen en gelukkig bleek alles onschuldig.

Het werd vervelender

De “aandoening” van en op mijn schildklier heet multinodulaire struma. Het komt er op neer dat er meerdere knobbels op zitten, waarvan de grootste ongeveer 5 centimeter is. Ik noem het ook wel eens mijn pingpongballetje. Het is allemaal vrij onschuldig en je hoeft er niet persé wat aan te doen. Ze kunnen echter opzwellen als je last van stress hebt, wat ik het afgelopen jaar op zich genoeg heb gehad, en ze kunnen verder groeien. Waar ik eerder alleen wat extra spanning voelde, merkte ik de laatste tijd dat het meer op mijn luchtpijp drukte als het opzwol. Het voelde ergens benauwend. Bovendien leek het ook meer zichtbaar te worden, althans ik kreeg er meer reacties op. De endocrinoloog had mij al laten weten dat dit kon gebeuren en dat ik dan beter nu ik nog jong ben (de schat) het eruit kon laten halen dan op oudere leeftijd. Ik zou ook dan echt pas merken hoeveel last ik er van gehad zou hebben de afgelopen jaren.

De operatie

Over vier weken ga ik dus onder het mes. Volgens de chirurg is het een vrij gemakkelijke operatie, omdat mijn knobbels zo groot zijn en ze dus niet ernaar hoeft te zoeken. Het maakt het wegsnijden wat gemakkelijker. Helaas is de multinodulaire struma onlosmakelijk verbonden met mijn schildklier. Dit betekent dat deze ook deels verwijderd wordt. De endocrinoloog en de chirurg hopen en vertrouwen erop dat het resterende gedeelte de boel overneem. Ik help het ze hopen. In ieder geval word ik goed in de gaten gehouden en ik dacht elke zes weken op mijn waardes geprikt. Mocht mijn mini schildklier niet meer werken zal ik aan de medicatie moeten. Gelukkig kan je daar wel oud mee worden. Toch heb ik het liever uiteraard niet.

Het was dus niet een eenvoudige beslissing gezien de mogelijke gevolgen. Maar het is denk ik wel het beste wat ik kan doen. Er zit nou eenmaal iets vreemds in mijn lichaam en wie zegt er dat het niet alsnog tot iets kwaadaardigs leidt? Bovendien hebben ze van een klein gedeelte een biopt genomen. Ze weten niet of er nog iets achter zit. En natuurlijk heb ik er meer last van dan voorheen. Al met al genoeg redenen waarom ik de operatie moet ondergaan lijkt me, alhoewel ik het allemaal best wel spannend vind.

Gerelateerde posts:

Het bezoekje aan de gynaecoloog vieze nagelsVieze nageltjes? Dit kan er gebeuren! ZondagsarmPaardje hop is hup naar de eerste hulp Kleefstra tandenEen speciale tandarts voor Noor