Allereerst iedereen bedankt voor alle lieve berichtjes de afgelopen dagen. Ik heb het absoluut gewaardeerd. Vandaag heb ik heel rustig aan weer wat achter de computer kunnen doen. Echt niet veel, slechts minuten per keer en dan een half uur rust, maar verbetering is verbetering. Het helpt ook wel als je een beetje blind kan typen. Maar wat was er nou aan de hand?

De ellende begon vorige week al. We gingen op vakantie naar Turkije en de dag voor vertrek voelde ik me ziek worden. Ik merkte dat ik een flinke verkoudheid had. Twee dagen na aankomst is het verkoudheidsvirus naar mijn ogen gegaan. Mijn oogwit werd angstig rood en ‘s-ochtends zaten mijn oogleden helemaal dichtgeplakt door de prut. Dit heeft een halve week zo geduurd. Kinderen keken mij verschrikt aan en er was een Engelsman die dacht dat ik doorlopend dronken was. Een dag voor vertrek merkte ik dat ik last begon te krijgen van het licht. Aangezien manlief inmiddels ook een infectie aan zijn ogen had, dachten we dat ik door hem opnieuw besmet was. Maar vanaf het moment dat we op Schipjol aankwamen wist ik wel beter. Er was iets mis. We zijn gelijk doorgescheurd naar de HAP, waar de arts mij met een lullig zalfje naar huis stuurde.

Twee dagen lang heb ik met een zonnebril op in het donker geleefd. Elke vorm van licht deed helse pijn aan mijn ogen en dan heb ik het nog niet eens gehad over de pijnscheuten.  En het zalfje hielp uiteraard voor geen meter. Genoeg reden dus om op maandagochtend bij de huisarts te zitten voor een doorverwijzing naar de oogarts. Die middag kon ik er al terecht en kreeg ik het bijzondere nieuws. Ik heb een zeldzame aandoening in mijn ogen genaamd Thygeson. Dit houdt in dat ik allemaal kleine ontstekinkjes op mijn hoornvlies heb. Deze epitheliale vertroebelingen, zoals ze heten met een chique woord, komen en verdwijnen weer en veranderen ook van plek en aantal. Men weet niet hoe ze ontstaan en hoe je ze moet behandelen.

De symptomen van Thygeson disease zijn:

  • perioden van tranen (het leek niet op te houden)
  • zandkorrelgevoel (het voelde meer als zandhopen af en toe)
  • branderig gevoel (ik dacht door het gebrek aan overgebleven tranen)
  • lichtschuwheid (enorm!!!)
  • minder zicht (dat merk ik nu er wat meer rust is pas)

Ik heb om het herstel te bespoedigen kunsttranen gekregen en een flesje antibiotica. Het laatste is wel vreemd, want de artsen weten nog niet eens of het een immunologische of bacteriële infectie is. Volgens de arts van gisteren duurt een herstel ongeveer 2 à 3 weken, dus ik ben er bijna.Gelukkig is altijd wel een herstel van deze aandoening.  Het slechte nieuws is dat het ook vaak weer terugkeert en dat je de symptomen niet kan voorkomen. Au dus.

Over twee weken mag ik weer naar de oogarts en dan ga ik een hoop vragen stellen. Ook verwacht ik dan dat ze wel de uitslagen hebben van mijn kweek (met een wattenstaafje door mijn ooglid, het was niet fijn). Tot die tijd hoop ik op nog meer verbetering. Ik voel me soms net een vampier als het om daglicht gaat. Ik kan niet naar buiten zonder zonnebril en veel tranen en knijpende ogen. Autorijden of fietsen zit er dus ook nog niet in. Maar ach, in huis hoeft de zonnebril al niet meer op, dus ook dat komt wel

Gerelateerde posts:

De uitslagen van de eerste bloedtest zijn binnen Het bezoekje aan de gynaecoloog Geen ellende van het consultatiebureau meer voor ons ZondagsarmPaardje hop is hup naar de eerste hulp