En toen zat ze ineens in eind groep 8. Het schooljaar is echt voorbij gevlogen! Waar we begonnen in september met zoveel spanningen, over kamp, de musical en het schooladvies, wordt het jaar nu eindelijk afgesloten met een enorme glimlach. En toch, voor deze mama, ook een beetje zorgen. Want hoe kan ik nu als tijger opkomen voor mijn kleine meisje?

Mijn rol als moeder

Het afgelopen jaar was er echt eentje vol emoties, voor zowel moeder als dochter. Zij richting de puberteit en ik in de peri-menopauze. Dan merk je echt dat je beiden in een andere fase in het leven zit. Mijn hemel, wat een hoop gedoetjes kunnen meisjes in groep 8 hebben. Van geheime handdrukken tot wie bij wie in de bus zit. Alles was een issue. Make-up werd ontdekt en blushes sneuvelden, wat uiteraard ook weer tot gedoe leidde. Wie draait daar immers voor op? Het laatste geneuzel was vlak voor kamp. Mijn lieve dochter had een act met haar vriendinnen voorbereid. Voor de bonte avond. Denk dat ze daar al bijna 3 maanden mee bezig waren. De afgelopen week zat ze voortdurend op haar kamer om het decor en benodigde accessoires te knutselen. Ze had het er maar druk mee. En je raadt het natuurlijk al, een dag voor kamp vertelden haar vriendinnen toch niet meer mee te willen doen. En ja, dat hadden ze een week daarvoor al bedacht. Je begrijpt natuurlijk wel dat mijn dochter intens verdrietig was dat ze zo opzij gezet was en dat ze al die tijd geïnvesteerd had in iets wat zo makkelijk gecanceld werd.

En toen begon de nieuwe fase

Alles in mij wilde de moeders bellen om te vragen of zij bekend waren met de streek die hun dochters geleverd hadden. Niet dat ik dat normaliter doe hoor, maar ik wilde het zo graag doen. Zal wel mijn hormonen zijn. Maar ik heb mij ingehouden en vooral eerst mijn dochter uitgebreid geknuffeld en getroost. Toen gevraagd wat ZIJ wilde wat ik zou gaan doen. Met in het achterhoofd houdend dat, als ik moest ingrijpen, het ook de laatste keer zou zijn want moeders doen dat niet meer op de middelbare school. Daar hebben ouders weinig contact met elkaar. Niet zoals op de basisschool. Dochterlief wilde geen enkele actie van mij. Het zou het alleen maar erger maken en ze moesten nog met elkaar op kamp, aldus mijn moppie. Toen besefte ik mij des te meer dat ook zij aan het opgroeien is en haar eigen boontjes moet leren doppen. Dat ze nu gewoon soms een luisterend oor wil en niet een tijgermoeder die in aanvalstand staat. Het eerste stukje van écht loslaten is begonnen. En ergens vind ik dat stiekem lastiger dan ik dacht. Maar wat ben ik trots op haar en hoe ze met de teleurstellingstellingen om gaat. Ja lieverd, je tranen en verdriet mogen er altijd zijn. Zolang je maar elke keer weer overeind krabbelt, maakt deze mama zich minder zorgen en ga ik genieten van de nieuwe fase dat je in gegaan bent. Love you!

Gerelateerde posts:

11x wat er verandert bij het krijgen van een tweede kind Default ThumbnailWel of niet borstvoeden in het openbaar? Mijn eerste ervaringen met kleine kinderen Je kind wel of niet alleen laten?