Onze dreumes van 14 maanden. Wat kan ze al?

De tijd lijkt echt voorbij te vliegen. Kort geleden vierden we nog haar eerste verjaardag en nu is onze dreumes Veerle al gewoon weer veertien maanden. Hoogste tijd dus voor een overzichtje van haar recentelijke ontwikkelingen.

Nog niet aan de wandel

Allereerst de vraag die bij een ieder op de lippen ligt: loopt ze al? Nee! En het lijkt er ook niet op dat dat op korte termijn wel gaat gebeuren. Sinds pas ongeveer twee weken kan ze namelijk uit zich zelf staan, maar na een paar minuutjes zie je de beentjes dan beginnen te trillen en zakt ze er door heen. Ze is net zoals haar grote zus wat dat betreft. Ik vermoed dat Veerle dus ook enigszins hypermobiel is. Zeker als ik zie in welke extreem flexibele houdingen ze zichzelf weet te leggen. Ik heb het haar leeftijdsgenootjes op het kinderdagverblijf niet zien doen in ieder geval. Overigens maak ik me absoluut geen zorgen over haar motorische ontwikkeling. Sanne was net zo, zelfs nog minder snel, en met haar is het ook goed gekomen.

Zo kom je ook vooruit

Maar ze kan dus staan en daarnaast kan ze sinds kort ook heel goed kruipen. Soms is ze wat gemakzuchtig en verplaatst ze zich met haar billen, maar over het algemeen kruipt ze er wat op los. Vooral achter de bal aan. Ze vindt het namelijk leuk om de bal weg te gooien om er vervolgens achter aan te kruipen. Self entertaining noemen ze dat.

Eigenwijs is ze wel

Een nieuwe ontwikkeling is de zelf-doen-fase waar ze in is komen te verkeren. Manlief en ik mogen echt niet meer helpen met het toetje. Ze weigert het gewoon als wij het haar aanbieden of ze wordt verschrikkelijk boos. Op dat soort momenten zijn we blij als we buiten kunnen eten, want het geeft me toch een kliederzooi als Veerle zelf haar yoghurt eet!! Ook iets nieuws is het vingertje van mevrouw.  Haar verlangens kan ze duidelijk maken met haar wijsvingertje en het besliste woordje “die”. Meestal gaat het dan over eten ;-).

Praten doet ze nog niet echt

Het aantal woordjes dat ze kan zeggen is minimaal. Het komt neer op papa, mama, Sanne, eten en die. Voor de rest een hoop onsamenhangend gebrabbel waar ik wel erg van geniet. Hoe dan ook, ik maak mij totaal geen zorgen over haar. Elk kind heeft zijn eigen tempo en zij komt er ook wel.

Lees meer over de ontwikkeling in het tweede levensjaar.