Toen de wereld ineens begon te draaien

Je herinnert je vast nog wel mijn bezoekje aan het ziekenhuis vorig jaar december. Ik zal het in ieder geval nooit vergeten. De grond golfde onder mijn voeten, mijn maag draaide mee en ik wist meteen: dit is geen gewone duizeligheid. Men dacht een dreigend herseninfarct en met alle toeters en bellen werd ik afgeleverd op de eerste hulp van het ziekenhuis. Dagenlang werd mij deze diagnose voorgehouden om op het de dag van mijn ontslag iets anders te horen. Een virus op mijn evenwichtsorgaan, zei de arts. Alsof dat iets kleins is.

Mijn week van zorgen tot niets aan de hand

Weken van wankelen

De ergste duizeligheid duurde bij mij een paar dagen, maar dat wankele gevoel bleef veel langer. Iedere keer als ik dacht “nu gaat het beter”, begon het weer te tollen zodra ik iets te druk deed of te moe was. Mijn evenwichtsorgaan heeft duidelijk tijd nodig en mijn hersenen ook. Want ja, nu tien maanden later ben ik nog steeds zo nu en dan aan draaien in mijn hoofd. Alsof ik lichtelijk aangeschoten ben, voelt het. Niets zorgwekkends blijkbaar, maar wel hoogst irritant. Mijn hersenen moeten blijkbaar opnieuw leren omgaan met de signalen uit je oor. Dat klinkt simpel, maar geloof me, dat is het niet. Het schijnt een vestibulaire neuritis of labyrintitis te heten. Kort gezegd tast het virus de zenuw aan die je evenwichtsorgaan met je hersenen verbindt. Die zenuw geeft normaal gesproken door hoe je beweegt en waar je hoofd zich bevindt. Als die ontstoken raakt, klopt die informatie niet meer en krijg je het gevoel dat alles om je heen draait of beweegt.

Als het maar niet overgaat

Inmiddels weet ik dus je er ook maanden last van kunt houden. En ja, dat is frustrerend. Vooral omdat je aan de buitenkant niets ziet. Er zijn dagen dat het prima gaat en dan ineens, uit het niets, voelt alles weer alsof het scheef staat. Vermoeidheid, stress of een volle agenda maken het erger. En laat ik dat nou voortdurend hebben met 4 kinderen. Het lijkt alsof mijn evenwichtsorgaan dan even met z’n ogen rolt en zegt: “Ik zei toch dat je rustig aan moest doen.”

Ik ben er zelf nog niet mee begonnen, maar ik hoorde dat vestibulaire revalidatie ook een optie is om te doen als het niet overgaat. Ik heb gelezen dat het oefeningen zijn waarbij je langzaam je hoofd beweegt, op één been balanceert of met je ogen een punt volgt terwijl je lijf iets anders doet. Dit zou helpen om de duizeligheid te verminderen en het vertrouwen in het lichaam terug te krijgen. Dus mocht het de komende tijd niet vanzelf beter worden, dan kan ik die stap altijd nog zetten.

Een beetje balans terugvinden

Wat ik wel al heb geleerd? Dat herstellen van zo’n virus geen rechte lijn is. Je hebt dagen dat je denkt “het gaat weer!” En dan ineens lijk je weer terug bij af. Maar dat hoort erbij. En hoe klein de vooruitgang soms ook lijkt, het is nog steeds vooruitgang. En ja, na tien maanden merk ik ook eindelijk weer wat verbetering. De draaimolen spint wat minder vaak.

Dus ja, de wereld draait nog weleens een beetje door. Maar ik draai inmiddels minder hard mee.