Ik blijf mij erover verbazen

Vandaag, op tweede Pinksterdag, had ik het geweldige idee om met de kinderen naar een binnenspeeltuin te gaan. Met mij ook tientallen andere mensen. Normaliter gaan we naar Monkey Town in Delft. Deze is erg fijn en vooral goed schoon. Maar de kinderen wilden wel eens wat anders proberen, dus gingen we eens naar de concurrentie. Dat doen we niet snel nog een keer denk ik. Niet alleen omdat het parkeren daar gewoon ruk was.

Een kleine hel

Oké, ik weet dat er een fase is dat je je kinderen los moet laten. En ik probeer het ook gewoon. Als mijn oudste twee los rennen in het krijspaleis zit ik niet er voortdurend bovenop. Maar ik weet altijd wel enigszins waar ze zijn en wat ze aan het uitspoken zijn. Gelukkig doen ze eigenlijk geen echt rare dingen. Vandaag was dat wel even anders wat ik zag. De peuterweide, waar ik mijn twee jongste liet spelen, werd druk bezocht door de grotere kinderen. Bij Monkeytown zit het personeel daar bovenop en worden de kinderen weggestuurd. Bij het krijspaleis van vandaag leek er geen enkele controle. Ik heb überhaupt nagenoeg geen personeel gezien, anders dan de twee dames die zich uit de naad werkten achter de balie. Er stond een enorme rij voor de drankjes en hapjes. Enfin, ik heb de ellende even gadeslagen in de peuterwinde. Ik zag grotere kinderen de kleintjes met rubberen slangen slaan. En er werd bovenop de speeltoestellen geklommen van waar de ballen uit de ballenbak naar beneden gesmeten werden. Niet alleen niet leuk voor de ukkies die de ballen “opvingen”, maar het zag er ook nogal link uit.

Toch ingegrepen

Een half uur lang heb ik de situatie bestudeerd. Ook om er zeker van te zijn, dat mijn eigen kinderen er geen last van zouden hebben. Oké, ik geef toe dat ik een keertje een jongetje ferm heb toegesproken toen hij een peuter aan het meppen was met de rubberen slang. Verder heb ik mij er niet mee bemoeid. Maar het aantal kinderen op het toestel leek toe te nemen. Ik zag al voor mij dat ze die drie meter naar beneden zouden donderen. Niemand die ingreep! Toen zag ik een BHV dame rondlopen. Op haar ben ik afgestapt en heb haar gevraagd of ze het graag druk wilde hebben op korte termijn of dat ze liever toch iets aan de situatie zouden gaan doen. Zij begreep mij volledig en heeft alle kinderen verzocht van het toestel af te gaan.

Waar waren de ouders?

Kinderen zijn kinderen, dat begrijp ik. Maar zo groot is het krijspaleis niet en je checkt toch zo nu en dan wat je kroost aan het doen is? Hoe kan het dat kinderen zich zo kunnen misdragen zonder dat maar één volwassene ingrijpt? Vinden we het echt normaal als dit gebeurd? Ik vind het namelijk totaal niet oké. Nu zullen mijn kinderen ook niet zo snel op zo’n speeltoestel klimmen, het zijn nogal bangeriken, maar ze weten ook dat ik laaiend zou zijn als ze zoiets zouden doen. Maar de ouders in het krijspaleis vandaag waren meer bezig met hun telefoons en laptops dan om hun kinderen bekommeren. Ik herken het rustmomentje pakken volledig, maar iets van aandacht zo nu en dan zou toch fijn zijn. Ach ja, misschien maak ik mij weer druk over iets kleins. Hoe dan ook, volgende keer weer naar het oude vertrouwde Monkey Town!