Is Sanne je eerste kleinkind?

Ja, Sanne is mijn eerste kleinkind. Ze kwam vijf weken te vroeg –mijn dochters vliezen waren tijdens de babyshower gebroken en ze was voor de zekerheid opgenomen in het ziekenhuis-  en ik mocht bij haar bevalling zijn. Ik ging eerst nog terug naar huis en ze belde de volgende morgen dat ze NU naar de verloskamer ging. Na een nacht weeën te hebben opgevangen. Waar ik nou bleef? Ik dus snel met de trein naar haar. Natuurlijk was tante Spoor op dat moment weer eens met een van haar vertragingen bezig, daar is ze sinds jaar en dag aan verslaafd, zodat ik pas na twee uur -nog nahijgend van het rennen- de verloskamer binnenstormde. Veel te veel op tijd, gelukkig maar.

Hoe reageerde je toen je hoorde dat je dochter zwanger was?

Ik schoot vol. Een irritante gewoonte van het ouder worden is dat je emoties veel losser komen te zitten. Vroeger zou ik liever mijn tong willen afbijten dan aan mijn zussen en broertje laten merken dat iets me HEEEL verdrietig of blij maakte of dat ze me op enigerlei wijze kwetsten. Tegenwoordig laat ik mijn emoties maar gaan. Terwijl de tranen in mijn ogen springen, is mijn stem verstoppertje aan het spelen en piep ik er iets onverstaanbaars uit wat nog het meest klinkt als het geluid van een verkouden marmot.

Wat is het eerste dat je dacht en deed toen je hoorde dat je kleindochter geboren werd?

Toen Sanne net geboren was, ben ik verschrikkelijk geschrokken. De bevalling had erg lang geduurd. De weeën werden steeds zwakker en het woord keizersnee was al gevallen. Mijn dochter kreeg nog één perskans van de gynaecoloog en als het kindje dan nog niet geboren was… Al die tijd hing mijn blik vastgepakt aan de monitor en aan mijn dochter, ik dwong op deze bijgelovige manier het hartje te blijven tikken, de weeën hun best te laten doen. Hup, doorwerken, allemaal! En toen Sanne hiep hiep hoera de wereld ingleed, zag ik haar en schrok verschrikkelijk, want ze was NIET roze. Ze schreeuwde meteen en iedereen was blij en riep wat een gezond kindje, van harte, maar ik vond dat ze een lichaamskleur had die me niet beviel. Haar kleur leek op die van mijn oudste dochter, die na de bevalling onmiddellijk was afgevoerd richting couveuse en die ik amper had mogen zien. Pas na in mijn gevoel een paar uur later reden ze me met bed en al naar de verdieping waar ze lag, maar haar vasthouden mocht toen nog niet. Alleen haar met mijn vinger door de glazen opening aanraken, dat was alles.

‘Mam, je bent oma,’ zei mijn dochter stralend. En dat klopte, de geboorte van Sanne had mij tot oma gemaakt. ‘Ben je blij?’

Ja ja, ik was blij, maar die kleur…. Die KLEUR… Ik sloop naar de verpleegster die met Sanne bezig was en mompelde: ‘Is ze gezond? Hoe is haar score?’ Ze merkte mijn agitatie en ik legde haar mijn zorg uit. Waarop ze in de lach schoot en zei: ‘Kijk nu eens naar haar!  Kijk eens nu naar haar kleur! Alle babietjes hebben vlak na de geboorte zo’n lichte kleur, dat trekt heel snel bij.’ En ze had gelijk. Wat ik toen voelde? Alsof er vuurpijlen van vreugde in mijn hoofd ontplofte. Ik rende uit de verloskamer om de rest van de familieleden die in de wachtkamer hun geduld aan het oefenen waren het goede nieuws te vertellen. Mijn echtgenoot zei later tegen mij dat ik net zo voluit straalde als het vrouwtje uit het boek van Piggelmee.

Ben je veranderd nu je oma bent?

Nee, ik ben niet veranderd. Ik ben nog steeds af en toe een beetje (over)bezorgd dat er van alles met een van de kleinkids zou kunnen gebeuren. Die bezorgdheid blijft, denk ik.

Pas je weleens op Sanne?

In principe ben ik geen vaste oppas-oma. In geval van nood spring ik in. Het liefst heb ik dat de kleinkids bij ons thuis komen, dan kan ik hen lekker verwennen en zo. Hoewel ik me natuurlijk wel aan de richtlijnen wat betreft frisdranken en snoep en chips en dergelijke houd.

Wat doe je anders qua opvoeden in vergelijking met je eigen kinderen?

Toen de kinderen nog klein waren, haalde ik NOOIT de kasten en de planken leeg van de spulletjes waar ze niet aan mochten komen en die binnen handbereik stonden. Ze wisten gewoon dat ze met hun vingers van mama’s olifanten en boeken af moesten blijven. Maar bij de kleinkids ruim ik toch voor de zekerheid de onderste lading olifanten naar een veiliger afdeling. Vooral toen ik voor de eerste keer de hebberige blik in de ogen van mijn kleinzoon ontdekte, toen die van plan was om een van de porseleinen olifantjes als hamer te gaan gebruiken op de tegelvloer, nam ik dit besluit.

Wat voor soort oma wil je graag zijn?

Wat voor SOORT oma? Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, met alle hebbelijke en onhebbelijke eigenschappen waar ik als mens nu eenmaal mee ‘opgezadeld’ ben.

Wat vind je het leukste om te doen met je kleinkind?

Door deze vraag heb ik altijd een bloedhekel aan het invullen van vragenlijstjes. Er zijn zoveel dingen leuk om met je kleinkind te doen! Moet ik daar opeens een selectie van de top tien maken? Alsjeblieft niet, zeg! Laatst heb ik voor het eerst cakejes gebakken met Sanne. Ze logeerde bij ons, met haar beentje in het gips, dus dat had ik als extra gezelligheid bedacht. Paddenstoelencakejes van Koopmans. Beslag maken, alles in de oven, daarna rode glazuur en witte stippen erop en klaar waren we. Het was aandoenlijk om mee te maken hoe ze de cakejes verdeelde:

  1. Voor mama, Veerle, papa, haarzelf en mij
  2. Voor hun vieren voor later, om mee te nemen naar thuis
  3. Voor opa, die was gaan hardlopen en onmiddellijk begroet werd met de woorden ‘opa, je cakeje is klaar!’ Hij moest en zou van haar die griezelig zoete suikerplug naar binnenwerken, het resultaat van onze noeste arbeid van oma–en-kleinkind. Ze glunderde toen hij haar alles snel doorslikkend uitbundig prees.

Is de relatie met je dochter veranderd nu ze zelf moeder is?

Onze relatie is gewoon prima. We kunnen samen heel lang kletsen over de kleinkinderen. En over heel veel andere onderwerpen.

Waar kijk je naar uit?

Naar Kerstmis, dat wordt dit jaar een feestje met zeven kleinkinderen van vier jaar oud en jonger, met nog een bonus kleinkind van zes erbij. En niet te vergeten de eigen kinderen met aanhang. Een heel huis vol dus. Ik denk dat ik heel goed moet kijken waar ik straks loop en niet ergens per ongeluk op een verdwaald stukje speelgoed of een handje of voetje ga trappen.

Wat zou je je dochter willen leren of meegeven qua opvoedtips?

De tip die ik aan elke ouder kan meegeven: als er een periode in je leven met je kind niet zo soepel en vanzelfsprekend loopt, moet je je altijd realiseren dat dit slechts een periode is. Problemen met je kind lossen zich naarmate de tijd verstrijkt vaak vanzelf op. Het blijft heus niet eeuwig in de puberteit hangen, kinderen groeien op en worden verstandiger. Op uitzonderingen na, soms kun je ook gewoon pech hebben, met verkeerde vrienden what ever. Maar als je kind op achttienjarige leeftijd nog in Sinterklaas gelooft of per se met een speen wil blijven slapen, tja, dan mag je je wat mij betreft zorgen maken.

Wat zou je Sanne graag willen vertellen en meegeven?

Ik hoop dat ze zich later als ze volwassen is herinnert dat wij haar prachtig vonden. Dat ze haar toekomst met een groot portie zelfvertrouwen zal kunnen omarmen en dat wij daar volop –vanaf de zijlijn- nog lang van mee mogen genieten. Binnenkort gaat ze naar de kleuterschool en dan breekt alweer een nieuwe fase voor haar aan. Heel spannend allemaal!

Lees ook: Eerste verjaardagspartijtjes

Gerelateerde posts:

Mijn zusje, het Kerst(b)engeltje Gastblog oma Bobje: eerste verjaardagspartijtjes Gastblog oma Bobje: Wanneer vertel je het geheim van Sinterklaas? Gastblog oma: “alles is van mij(n oma)”