Oma Bobje vertelt: Wiele wiele stap

Tegenwoordig probeer ik steeds meer te ontboeken. Omdat mijn jongste kleinkind inmiddels bijna vijf is, wil ik graag de peuterboeken kwijt die nog de moeite waard zijn om voor te lezen. Mijn oude exemplaren, sommige zelfs nog van mijn grootmoeder geweest, zijn inmiddels te vies om aan te pakken en vallen van pure ouderdom uit elkaar. 

Natuurlijk heb ik gegoogled of ze tweedehands misschien… Kansloos. Geen hond wil ze hebben, terwijl ik het ook niet over mijn hart kan verkrijgen om ze te vondeling te leggen of ceremonieel te verbranden. ‘Stoute poppenkinderen,’ oei, wat een titel! Van meer dan honderd jaar geleden! 

Maar alle oude prentenboeken uit mijn jeugd mogen nog even bij me blijven ‘wonen’, voor ik definitief afscheid van ze neem.

‘Wiele wiele stap’ van Miep Diekmann was vroeger mijn favo voorleesboek, toen mijn kids nog klein waren. Gemakkelijke korte versjes over alledaagse peuterdingetjes, zoals tandenpoetsen en zindelijk worden en dergelijke. Ik heb destijd zelfs een nieuw exemplaar aangeschaft voor de jongste, en het laten signeren door The Tjong Khing, met zijn persoonlijke tekeningetje voor mij erin. Ik had toen een leuk gesprek met hem gehad, waarna wij samen het plan hadden opgevat om met elkaar eens een griezelig prentenboek te maken, ik het verhaal, hij de tekeningen. Maar mijn verhaal straalde jammerlijk bij 1 uitgeverij, met als gevolg dat ik daarna geen zin en tijd meer had om met ons idee verder de boer op te gaan.

‘Zal ik je voorlezen?’ vroeg ik Sofieke met Kerst. Ze knikte enthousiast. 

‘Zoek er maar een uit. Jij mag kiezen.’ 

Licht huppelgalop naar de boekenplank in de speelkamer en ja hoor, ‘Wiele wiele stap’. Nu kent ze alle versjes letterlijk uit haar hoofd en ik was benieuwd of ze bij de eerste bladzijde nog steeds hetzelfde rijmwoord zou volhouden: ‘…en als het regent word je nat, brrr zegt de… POES.’  Ze is nu duidelijk groter geworden, want het woord KAT knalde eruit. Tijd dus om afscheid te nemen van ‘Wiele wiele stap’. 

‘Zal ik jou iets leuks vertellen?’ stelde ik na afloop geheimzinnig voor. ‘Jij mag dit boek houden en mee naar HUIS nemen. Wat vind je daarvan?’ 

Mijn vorige ontboekpogingen bij de andere kids liepen af en toe schipbreuk, omdat hun ouders snel ingrepen en zeiden dat het juist zo leuk was om hier thuis met oma… Ja ja ja.  

Sofieke dacht diep na. ‘Dat weet ik nog niet.’ 

Hmmm. Nieuwe poging.

‘Waarom niet? Dan kan je op je kamer af en toe zelf in het boek lezen.’ Zeg ja, zeg alsjeblieft ja!

‘Daar heb ik al heel veel boeken staan, oma, een hele stapel. Die lees ik ook al.’ 

Dat klopte inderdaad. Haar kamer wordt half en half gebruikt als verzameldepot voor boeken en speelgoed. Maar ik gaf het nog niet op.

‘Dit is toevallig een heel speciaal boek. Kijk maar, daar staat mijn naam en een tekening van de tekenaar. Ik heb het boek voor JOU bewaard, voor mijn JONGSTE kleinkind, en dat maakt het nog specialer.’ Beetje emotionele druk kan geen kwaad, vond ik.

Sofieke haalde gelukkig bakzeil. ‘Oké, oma.’ 

Ze gleed met een kleine zucht van de bank en bracht  ‘Wiele wiele stap’ alvast naar haar eigen koffertje. 

‘Thuis mag het boven op de stapel liggen,’ meldde ze even later, met een strenge blik in mijn richting: Jij krijgt je zin, oma, maar nou niet meer verder aandringen!

Hmmmm. Arme stoute poppenkinderen… wat moet ik verder met jullie aan? Ik heb jullie zelfs nog nooit durven voorlezen. Stelletje vergeelde en verouderde stofnesten, dat zijn jullie!