Sinds kort heeft de dorpsbibliotheek waar ik al jarenlang trouw lid van ben, iets nieuws bedacht: BEDRIJFSKLEDING! Ik ging mijn via internet gereserveerde boeken ophalen en zag de bibliothecaris opeens in een zwart jasje, met dito broek en blouse rondlopen, met grote geborduurde letters op de rug en de mouw met de naam van de overkoepelende organisatie erop. Ik schoot in de lach. ‘Wat is dit nou weer?’

Hij vertelde me dat dit hun nieuwe outfit was, van hogerhand opgedragen. ‘We zijn nu voor iedereen heel herkenbaar.’ 

Of hij dat eh… uniform nou verplicht ook elke dag moest dragen, wilde ik nieuwsgierig weten. 

Hij knikte. 

‘Heb je dan van alles twee?’ Ik onderdrukte de neiging om voor de grap aan hem te gaan snuffelen, dat vond ik toch wel een beetje te ver gaan. 

Maar hij reageerde serieus op mijn vraag. ‘Nee, we hebben overal een exemplaar van. We kregen ook een trui en een jack en T-shirt en zo. ‘s Avonds was ik de kleren uit en dan is het spul de volgende dag weer op tijd droog.’ 

Mijn mening

Nu was het zijn beurt. ‘Hoe vind je het me staan?’ 

Daar was ik nog niet over uit. ‘Eerlijk antwoord? Je lijkt meer op een begrafenisondernemer, met al dat zwart. Of op zo’n man bij de fanfare, die vooroploopt en zijn stok omhoog gooit en dan weer opvangt.’ 

We konden geen van beiden op de naam van die persoon komen, maar hij begreep direct wat ik bedoelde. Waarna hij voordeed hoe je dan moest lopen en met je stok de maat van de muziek aantikken en stoppen etc. ‘Dat omhoog gooien moet je je er maar zelf bij voorstellen. Ik heb hier geen stok bij de hand.’ 

Dat beloofde ik hem. 

Visite

Op die ene woensdag -toen Sinterklaas al in het land was- kwam ik weer in de bibliotheek om mijn gereserveerde boeken terug te brengen. Het was binnen een drukte van jewelste. Wat bleek? De bieb had hoogwaardig bezoek uit Spanje, de goedheiligman samen met wat roetveegpieten. Natuurlijk herkende ik hem direct. Ik greep zijn handen en zei dat ik dit jaar echt braaf was geweest en mijn boeken altijd op tijd terugbracht en wat leuk om Sint weer even persoonlijk te mogen begroeten, alweer zo lang geleden voor mij! Wij straalden allebei van plezier, terwijl hij met al die gelovige kids om zich heen dartelend keurig in zijn Sinterklaas-rol bleef. 

Toch kon ik het niet nalaten om, toen ik ten slotte wegging, over mijn schouder licht spottend op te merken: ‘Gaaf, deze nieuwe bedrijfskleding!’ 

Gerelateerde posts:

Gastblog oma Bobje: Van consultatiebureau naar schoolarts, het blijft ellende Gastblog oma: afscheid van Saartje Gastblog oma Bobje: de plastic rage van Albert Heijn Gastblog oma Bobje: logeren bij oma