Verjaardag

Jij ook alweer zes jaar, Noor! We hebben je verjaardag uitbundig gevierd, met alle familieleden die erbij konden zijn. En… met ook je bonus-oma en haar twee kleinkinderen. Echt een groots feest dus.

Ik vond het dit jaar best moeilijk om een passend cadeautje voor je uit te zoeken, maar gelukkig had je moeder een helder idee: iets waar geluid uit komt. Maar ook niet al teveel, zij houden zelf van ‘voorzichtig lawaai’. 

Ik had een speelgoed puppie voor je gekocht, met een groot aaibaarheidsgehalte vanwege zijn zachte vacht en smeltende oogjes. Als je in zijn oren of poten of neus knijpt, komt er geluid uit, maar jij was zo overdonderd door het hele feestgebeuren om je heen dat mijn verjaardagscadeau met een wijde slingerbeweging direct op de grond belandde. Mission impossible.

Herkenning

De laatste tijd merkte ik dat je je door alle nieuwe impulsen die er in je wereldje op je afkomen de ‘herinnering’ aan mij steeds meer begint kwijt te raken. Zodra we elkaar zien en ik mijn bekende melodie voor je fluit, reageer je niet meer zo enthousiast als vroeger. Wel als je mijn gezicht tussen de mensen om je heen ‘ontdekt’, ja, dan zie ik je bekende glimlachje tevoorschijn komen. Tot je weer afgeleid wordt door een of ander onverwacht nieuwe geluid. Als we een op een zijn, vind je het leuk om mij te dwingen op je trommel veeeel lawaai te maken, daar kan je dan niet genoeg van krijgen. Jouw geduld is daarin weer groter dan het mijne.

Onzeker

Op je verjaardag zaten we allemaal aan een lange tafel, jij veilig bij je vader. Jij keek om je heen, als het stralende verjaardagsmiddelpunt, en zag mij. Zag daarna je bonus-oma aan de andere kant van de tafel… vervolgens draaide je je gezicht weer in mijn richting en het leek wel alsof er een groot vraagteken van verbazing in je ogen groeide, want hoe kon dit nou? Wij als familie allemaal om je heen, en ook nog eens je bonus oma die je bijna dagelijks ziet, om je naar school te brengen of weer op te halen… Hoe kunnen deze twee verschillende werelden opeens in elkaar overvloeien?

Daarna bleef je je bonus-oma strak aankijken.  Alsof je haar duidelijk wilde maken dat ze langzamerhand toch echt wel in de actie moest komen: hup jij, ik-wil-naar-SCHOOL-SCHOOL-SCHOOL! Want ook al ben je meervoudig gehandicapt, toch ben je volgens de wet leerplichtig en je gaat gewoon heel graag naar school. 

Emoties

Het raakte mij dat jij en je bonus-oma zo’n goede relatie hebben. Niet in de trant van ik-ben-jaloers, oh nee, het is meer de ontroering dat jij haar herkende en zo positief op haar reageerde. Ik ben jouw bonus-oma juist heel dankbaar dat zij in jouw specifieke kleine wereldje iets voor jou kan betekenen. Echt een mooi verjaardagscadeautje!

By the way: zo mooi fluit ik niet eens, hoor. Altijd datzelfde deuntje, dat zou ik ook maar snel vergeten als ik jou was!

Gerelateerde posts:

Gastblog oma Bobje: Dit jaar word ik zeventig! Gastblog oma: Mijn Verjaardag Oma Bobje vertelt: ziekenboegverhalen Oma Bobje vertelt: de typemachine