Oma Bobje vertelt: Barbie

Naar de film

‘Mam,’ vertelde mijn jongste dochter door de telefoon, ‘je moet echt naar BARBIE gaan, die film is mega grappig en ook feministisch en onderhoudend en zo. Je zult hem vast leuk vinden.’ 

‘Ik hou niet van Barbie,’ zei ik direct, ‘ook nooit van gehouden ook. Ik heb het altijd een stomme rotpop gevonden, met haar wespentaille en dikke borsten, stelten van benen en domme kop.’

Toch heeft ze me over de streep getrokken en ben ik van gedachten veranderd. Waarschijnlijk ook door alle grappen die ik op trailers voorbij zag komen. Ik zal gaan.

Ik herinner me de Barbie-rage van vroeger nog heel goed. Mijn jongste zusje -bijna zes jaar jonger dan ik- was helemaal idolaat van deze pop. Op haar verlanglijstje voor Sinterklaas stond dan ook alleen maar BARBIE BARBIE BARBIE vermeld. Mijn moeder uitte er bij mij haar misnoegen over, want zij hield ook niet zo erg van dit soort Amerikaanse plastic fantastic speelgoed, waarna ik mijn schouders ophaalde: ‘Als zij dat nou zo graag wil, wat kan het je dan schelen, moeder?’ Achteraf begreep ik haar wel, die eerste barbies waren behoorlijk prijzig en ze moest nog meer cadeaus regelen. We waren thuis met zes kinderen en kregen altijd éen ‘groot’ hoofdcadeau, met wat kleine dingetjes erbij.

Vijf december

Op de bewuste Sinterklaasavond zat mijn kleine zusje trillend van spanning op haar beurt te wachten. Ik vermoed dat ze in die tijd nog heilig overtuigd was van het bestaan van de goedheiligman. Haar geluk kon niet op, toen uit de grote doos ineens haar innig verlangde keuze tevoorschijn kwam: een echte authentieke BARBIE! Met donker lang haar en bruine ogen, precies zoals zij. Wat was ze blij! De rest van de avond ging aan haar voorbij, waarschijnlijk heeft ze niet eens meegekregen dat ik op een gegeven moment teleurgesteld en verontwaardigd naar mijn uitgepakte hoofdcadeau staarde. Niet iets wat er op mijn verlanglijstje had gestaan, nee, mijn moeder had ook voor mij een plastic pop gekocht, alleen van een ander merk, een Franse Barbie, terwijl ik inmiddels allang op het gymnasium zat en met poppen spelen voorgoed uit mijn leven had gebannen. Ik was meer bezig met verliefd zijn en jongens en klooien in de klas en bergen huiswerk Latijn en Grieks. 

Vraagje

Natuurlijk vroeg ik voorzichtig in de keuken aan mijn moeder of DIT alles was? Wat ik met deze pop aan moest? Kon ze hem nog ruilen?

‘Nee,’ was haar onverbiddelijke antwoord. ‘Ik had hem een poosje geleden gekocht toen ik met je vader op dat congres in Parijs was. Maar thuis kwam ik erachter dat het geen echte Barbie was. Ik wilde je zusje deze grote teleurstelling besparen.’ 

‘En ik dan?’ wierp ik tegen. ‘Je verwacht toch zeker niet dat ik er mee ga SPELEN?’

Ze haalde haar schouders op, wat bij haar altijd het teken was ze het gesprek als voorbij beschouwde. Dat ik gewoon dikke pech had en er maar het beste van moest maken. Ik kreeg geen ander cadeau, zei ze. Punt, uit. 

Uit gemakzucht legde ik me toen bij haar woorden neer. De reden? Ik zat midden in de puberteit en vond alles wat mijn moeder deed stom en onrechtvaardig en dit vond ik niet de moeite waard om er de zoveelste ruzie over te maken. 

Jarenlang heeft de Franse Barbie op haar standaard ergens in mijn kamer gestaan. Als een soort vergeten meubel, tot ik ging studeren. Af en toe maakte ik er kleertjes mee voor mijn jongste zusje. En veel later gaf ik de pop door aan mijn kinderen. 

‘Maar dat is geen echte Barbie, mama!’ zeiden ze verontwaardigd. ‘Ze heeft wel dezelfde maten’ zei ik sussend. ‘En ze ziet er gelukkig wat intelligenter uit. Je mag met haar doen wat je wilt’. 

Heldere taal.

Tot slot

Mijn Barbie heeft hun grijp- en knipgrage vingertjes alleen niet weten te overleven. In een recordtempo belandde ze in stukken in de vuilnisbak.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock