Nog twee nachtjes en dan is het zo ver. Ons kleine meisje wordt dan alweer drie jaar oud. Nog even en dan gaat ze naar de basisschool. Gelukkig heb ik nog ruim een jaar de tijd om aan dat idee te wennen. Deze mama is er namelijk nog niet helemaal aan toe. Waarschijnlijk denk ik daar volgend jaar rond deze tijd wel anders over. In de tussentijd moeten zij en ik nog heel veel leren. Want wat kan en doet een driejarige eigenlijk? Beter gezegd, wat kan Sanne?

Haar motoriek is en blijft echt een aandachtspuntje. Ze kan nog niet helemaal echt rennen en, ook al denkt zij van wel, het springen lukt ook nog niet echt. Dankzij de judo is ze wel al een stuk sterker geworden. Zo kan ze inmiddels de koprol en op één been staan, maar ook het traplopen gaat steeds beter. Haar onzekerheid lijkt eveneens afgenomen te zijn, want in het krijspaleis durft ze steeds meer te ondernemen. Lange afstanden lopen vindt ze wel nog erg lastig en ik merk dat bij vermoeidheid haar beentjes soms een beetje gaan zwieberen. Dan heeft ze de energie niet meer om haar gewrichten onder controle te houden. Volgens de fysiotherapeut vorig jaar kost dat gewoon veel tijd om aan te sterken. Misschien dat we binnenkort nog eens een check-up laten doen, maar zolang ik nog steeds verbetering zie maak ik me niet echt zorgen. Haar fijne motoriek is daarentegen uitstekend. Ze zit nog niet binnen de lijntjes met kleuren, maar wel zo goed als. Haar avondeten gaat keurig zonder knoeien haar mondje in (tenzij ze is afgeleid). Kortom, niets te klagen.

Verder kletst ze er heerlijk op los. Haar woordenschat is flink toegenomen en ook begrijpt ze beter wat we zeggen. Ik hoef het in ieder geval niet meer in telegramstijl of met handen en voeten uit te leggen. Nu zij zich ook steeds duidelijker kan uitdrukken is haar frustratie aanzienlijk afgenomen. Het ergste van de peuterpuberteit lijkt daarom voorbij. Of ze al zindelijk is? Verre van! Dat wordt het projectje voor deze zomer. Net zoals het stimuleren van het zelf aan- en uitkleden. Hoe dat verloopt vertel ik nog wel.

Sanne is gezond en gelukkig. Wat kunnen wij nog meer wensen voor ons peutertje? Het springen, rennen, zindelijk zijn en zelf aan- en uitkleden komt ook nog wel. Voor haar achttiende is het vast gelukt!

Gerelateerde posts:

Met de peuter naar de kinderfysiotherapeut De eerste stapjes een feit? Een botte opmerking van de JGZ-arts Met drie maanden naar het consultatiebureau