Hoe gaat het nu met ons meisje?

Het is alweer even geleden dat ik een update over ons jongste meisje heb gegeven. Het is niet dat ik jullie niet op de hoogte wil houden, maar er was gewoon even niets te vertellen. We waren voornamelijk in afwachting van enkele afspraken en de bloeduitslagen zijn ook nog niet binnen. Toch wilde ik wel alweer even wat vertellen over het nu gaat.

Afgelopen vrijdag is ons mopje bestudeerd door het zogeheten screenteam van het ziekenhuis. Dit betekent dat een fysiotherapeut, een ergotherapeut, een logopedist, een maatschappelijk werker en een psycholoog ruim een uur lang naar de kleine hebben zitten kijken. Uiteraard waren wij er ook bij en konden we vragen beantwoorden en over onze eigen bevindingen vertellen. Het was een zeer intensief uur en ik was op van de spanningen. Alhoewel ze nog met elkaar het wilden bespreken konden ze wel alvast zeggen dat ons meisje aan de ondergrens van spierkracht zat. Slappere spieren kunnen haast niet. BAM, dat kwam binnen. Natuurlijk wist ik het ergens wel al, maar om het zo hardop te horen was nog steeds pijnlijk. Al helemaal omdat ik net het gevoel had dat er wat schot in de ontwikkeling zat. Oké, ze zit nog niet zelfstandig en ze kan zich ook nog niet overeind duwen, maar als je bedenkt van waar ze vandaan kwam dan is het al een hele verbetering. De peuten vonden dat er intensievere begeleiding nodig zal zijn. Wat dat inhoudt horen we volgende week.

Eerlijk is eerlijk, ik was er behoorlijk ondersteboven van. Vooral omdat ze mij niet konden geruststellen dat alles goed zou komen. Het enige dat we nu weten is dat we waarschijnlijk meerdere keren per week fysiotherapie of iets dergelijks zullen krijgen. Over verdere eventuele hulpmiddelen zullen we vast ook nog meer horen dan. Het was gewoon allemaal even overweldigend en ik heb inderdaad even hard gehuild. Nu een paar dagen later kan ik het gelukkig weer enigszins relativeren. Ons lieve mopke is van ver gekomen en ik zie de ontwikkeling nog steeds. Bovendien zie ik een vrolijk gelukkig kind en dat is wat mij betreft het belangrijkste. Natuurlijk gaan we haar helpen waar we kunnen, ook als het betekent dat we meerdere keren per week naar de fysio moeten. We zullen haar alles bieden wat nodig is. Ondertussen leven we van dag tot dag en gaan we ons pas verder druk maken als er een reden gegeven wordt dat we ons druk moeten maken. Wat er ook uitkomt, aan liefde zal het haar nooit ontbreken!

Gerelateerde posts:

Haar gehoor moet verder uitgezocht worden Waarom wij afgelopen weekend in het ziekenhuis lagen Hoe wij het syndroom uitlegden aan de zusjes Het recht op dubbele kinderbijslag