Twee weken geleden zijn we met jongste voor een consult naar de kinderarts geweest. We waren al eerder op bezoek geweest bij de neuroloog en deze vond de spierspanning van de kleine dusdanig laag dat hij wilde dat de kinderarts er ook even naar zou kijken. In eerste instantie was er een afspraak ingepland voor eind september, maar men vond dat te lang duren dus werden voor een spoedconsult gepland. Niet dat het allemaal ineens levensbedreigend was, maar in het artsenoverleg was besloten dat er nu doorgepakt moest worden. En dan kan alles ineens heel snel.

Een fijne arts

De kinderarts is denk ik één van de fijnste artsen die ik ooit heb mogen ontmoeten. Ze nam alle tijd voor ons, sloeg een arm om mij heen toen ik in huilen uitbarstte en toonde gewoon echt medeleven. Daarnaast was ze ook heel helder in haar verhaal. Ze heeft ons meisje dus onderzocht en deelde de bevindingen van de neuroloog wat betreft de hypotonie. Dat ons moppie ook nog behoorlijk hypermobiel is helpt zeker niet mee in haar spierontwikkeling, maar los daarvan is de spanning echt veel te laag. Reden genoeg voor een uitgebreid onderzoek en als ik zeg uitgebreid dan overdrijf ik niet. Vanochtend is er op de kinderafdeling bloed en urine afgenomen. Ze hebben wat buisjes voor nu maar gelaten, want het bloed wilde weer niet echt stromen en enkele buisjes zouden alleen voor opslag zijn. Dus niet voor onderzoek. Verder wilde mevrouw weer niet plassen in die stomme plaszak, dus hebben ze een katheter gebruikt, wat veel efficiënter en sneller is. Alle benodigdheden voor de eerste testen zijn dus nu in het bezit van het ziekenhuis. Naast de bloedonderzoeken is er ook een bezoekje aan een viertal verschillend gespecialiseerde artsen gepland voor de komende drie weken. Ze wordt dus grondig onderzocht. Niet alleen om te ontdekken of er echt iets mis is, maar ook om zeker te weten dat alles verder optimaal functioneert. Ze moet nu immers meer kunnen vertrouwen op haar zintuigen.

Het komt vast goed

Wij zijn nog steeds positief gestemd ondanks alle onderzoeken en genieten van ons meisje. Ik probeer voor nu gewoon af te wachten en niet teveel na te denken over mogelijke testuitslagen. Daar maak ik mezelf alleen maar gek mee en is niet bevorderlijk voor mijn humeur en daarmee ook de sfeer in huis. En één ding staat als een paal boven water: we houden ontzettend veel van ons meisje. Dat verandert niet.

Gerelateerde posts:

Geen ellende van het consultatiebureau meer voor ons Het eerste bezoekje aan de neuroloog Met drie maanden naar het consultatiebureau Haar gehoor moet verder uitgezocht worden