Gastblog oma: Mijn Verjaardag

Laatst heb ik mijn zeventigste verjaardag gevierd, in twee etappes. Eerst met een surprise weekend, georganiseerd door mijn echtgenoot en de vier kids. Zonder partners, zonder kleinkids, twee hele dagen met zijn zessen -het oude gezinnetje- banjeren op Schiermonnikoog. Voor mij was het best emotioneel, want toen mijn moeder zeventig werd, vierden wij het ook met zijn allen op ditzelfde eiland. Natuurlijk wist ik dat ze ongeneeslijk ziek was, maar ja, voor mij was het een eye opener, toen ik zag hoe slecht ze er eigenlijk al aan toe was. 

Joris de Graaff

Ik kwam helemaal uitgewaaid en gelukkig weer thuis. Wat een heerlijk weekend! De zondag na mijn verjaardag kwamen mijn kinderen, aanhang en alle kleinkids opdraven, om te vieren dat ik echt echt echt mijn zevende kroonjaar had gehaald. Als verrassing had ik een goochelaar ingehuurd. Nou ja, ik had dit bezoek al uitgebreid rondgebazuind en de kleinkids mochten wat mij betreft ook verkleed en geschminkt verschijnen, dus de verrassing was er allang af. Maar de voorpret werd daardoor des te groter. Met de goochelaar –Joris de Graaff, eigenlijk meer een entertainer-goochelaar dan een standaard goochelaar-in-pak-met-limonadefontein die zijn kunstjes vertoont- had ik via de whatsapp afgesproken dat hij zich op de kleinkids moest concentreren, niet op de-oma-die-zeventig-wordt. Boeien, mijn verjaardag, dacht ik. 

De show

Joris de Graaff kwam klokslag op tijd. Ook de kleinkids hadden geplast en zaten voorbeeldig in slagorde van groot naar klein en op bank en matras op zijn komst te wachten. Alles conform het contract dat ik van Joris opgestuurd had gekregen. Binnen vijf minuten had hij contact met de guppy’s. ‘Wie wil mij helpen?’  Hij viel meteen met de deur in huis, wat een goede vraag, bijna alle vingers vlogen omhoog: blijkbaar houden mijn kleinkinderen wel van een beetje podiumaandacht. Joris verdeelde zijn aandacht goed en wees bij elke nieuwe act een andere ‘helper’ aan. Zijn kracht zat hierin dat hij zogenaamd deed alsof zijn truc keer op keer mislukte. Gelukkig bleek de matras op de grond een goede basis om je lichaam op te vangen als je telkens letterlijk omrolt van het lachen. 

De ballon

Een van Joris’ acts die ik in zijn trailer had gezien, zag er zo onweerstaanbaar vrolijk uit dat ik hem onder andere juist om die reden had ingehuurd. Voor je neus blaast hij namelijk een giga ballon op en klimt er bij wijze van spreken zelf helemaal in tot hij volledig verdwenen is. Vervolgens laat hij zijn hoofd naar buiten ploppen, alsof hij weer geboren wordt. Om vervolgens als een soort giga Barbapapa rond te gaan waggelen. Succes verzekerd, niet alleen bij de kleinkids, maar ook bij de volwassenen. 

Het slot van de show

Ter afsluiting ging Joris langwerpige ballonnen opblazen, van die dingen waar je hondjes mee kunt buigen. Of zwaarden, of basketbalnetten, of riemen of geweren of… Van alles. De kleinkids gingen helemaal los. Het was een prachtig gezicht, om alle stengels in een hevig luchtgevecht tegen elkaar heen en weer te zien zwiepen. Sommige slimmerdjes haalden even later snel de overige ballonnen bij de volwassenen op en vouwden die om hun lichaam, als een grote opgeblazen buit, ha ha, die zijn echt van MIJ, zie je wel, mijn beertje hangt er zelfs tussen, om zich daarna op de verjaardagstaart te storten. 

Conclusie

Natuurlijk heb ik naderhand bij de kleinkids geïnformeerd hoe ze mijn verjaardag gevonden hebben. Een stomme oma-vraag van mij, want ik kreeg als antwoord precies hetzelfde als wanneer je vraagt hoe hun schooldag geweest is: ‘LEUK.’ Maar dat ze allemaal de ballonnen op hun kamer hebben bewaard, geeft wel aan dat ze er super van genoten hebben. En ik trouwens ook. Joris was een aandoenlijke en authentiek overkomende goochelaar die met zijn acts een uur lang de aandacht van mijn tien kleinkids wist vast te houden, waarbij hij ook nog eens perfect rekening hield met hun ranking in leeftijd. Mijn complimenten!