‘Mam,’ zeiden mijn kinderen vlak voor kerstmis streng, ‘je hoest al een hele poos. Wordt het niet langzaamaan tijd dat je naar de huisarts gaat?’ Natuurlijk was ik het stiekem met hen eens, het dubbelsymfonie orkest in mijn longen begon steeds heftiger vormen aan te nemen en hield me voortdurend uit mijn slaap. Maar ik had helemaal geen zin om een afspraak te maken. Een huisarts zou je eigenlijk jaarlijks moeten vertellen dat je PRACHTIG bent, honderd procent GEZOND en SUPERFIT voor je leeftijd en ga vooral zo door. En niet dat gezeur van je-bent-te-zwaar-en-je-cholesterol-is-te-hoog-en-je-moet-dit-en-dat… Maar toen mijn stem ten slotte ook verdwenen was en ik plotseling koorts kreeg, besloot ik toch maar eens me te laten onderzoeken. En ja hoor: longontsteking. Hup, aan de antibiotica. Misschien toch een beetje te lang gewacht, dacht ik beschaamd. Mijn echtgenoot stond op het punt om alles af te blazen, veel te druk allemaal, maar dat liet ik me mooi niet door mijn neus boren. Het dagelijkse-gangetje-leven ging gewoon door, dus kerst ook.

Onze kleinzoon van drie stuiterde een week voor kerst naar binnen. ‘Oma, voorlezen,’ riep hij enthousiast bij de voordeur. Ik wees naar mijn keel. ‘Oma heeft geen stem meer,’ piepte ik. Aan zijn reactie merkte ik dat hij dit een uiterst flauw excuus vond. Oma’s horen niets te mankeren, ze zijn er puur voor de lol en de gezelligheid van hun kleinkids. Hij ging wel even in de speelkamer een nieuwe stem voor me zoeken. Even later kreeg ik iets denkbeeldigs in mijn mond gepropt, terwijl hij tegelijkertijd een voorleesboek in mijn handen duwde. Hier heb je je stem weer terug, oma, aan de slag! Ik begon dapper voor te lezen, zonder geluid, met veel gehoest en gepiep. Af en toe wierp hij een argwanende blik in mijn richting, want mijn gedrag strookte toch niet helemaal met zijn idee van voorlezen, maar hij gaf het niet op. Fluisterend bood hij een ander boekje aan. Misschien dat het beter zou lukken met HEB JIJ MISSCHIEN OLIFANT GEZIEN? Per slot van rekening was dit mijn lievelingsdier, dat wist iedereen en hij uiteraard ook. Toen hij merkte dat ook deze poging om zijn oma aan de praat te krijgen mislukte, zuchtte hij diep. Wat een tegenvaller!

Nu heb ik sinds kort een houten trommeltje en blokfluit in de speelkamer ergens in een laatje liggen. De laatste keer dat hij bij ons was, had ik met hem uitgebreid muziek gemaakt, allebei luid zingend en trommelend, iets wat hij prachtig had gevonden. Triomfantelijk duikelde hij nu ineens het houten blokfluitje op, overhandigde mij de trommel en riep: ‘Oma, samen muziek maken, NU!’ Terwijl ik tussen twee hoestbuien in aan mijn percussie begon en het fluitconcert in mijn longen bewust probeerde te onderdrukken, blies hij op de verkeerde kant van het blokfluitje en riep toen er geen geluid uitkwam teleurgesteld: ‘Oma, de batterijen zijn op!’ Grappig. Zijn woorden drukten precies uit hoe ik me toen op dat moment voelde. Even geen energie meer.

Lees ook: ze zagen wat op de foto

Uitgelichte afbeelding van Shutterstock: Rawpixel.com
Babies in diapers playing togethe

Gerelateerde posts:

Gastblog oma: “hoe word ik zwanger?” Een dag uit het leven van oma oppas Gastblog oma: uit logeren bij oma Gastblog oma: Noortje