Gastblog oma Bobje: Vier jaar betekent zelf kiezen

De vraag

‘Oma, wil je me voorlezen?’ Deze vraag stelt ze me met twee helderblauwe smekende ogen en een schattig stemmetje. Daar kan ik geen nee tegen zeggen. Ik neem haar mee naar de speelkamer, waar ze uit de kastplank een boekje mag uitzoeken.

Ik heb ze in drie soorten:

1) de exemplaren die ik zelf gekocht heb. Mijn favo’s uiteraard.

2) de bewaard gebleven boeken uit de jeugd van mijn kinderen die ze niet wilden meenemen of waar ik een ‘verbod’ op stelde, omdat niemand officieel eigenaar was.

3) de cadeau gekregen boeken. Niet bijzonder bij mij geliefd.

Lekker griezelen

Een voor een laat ik de boeken zien en bij elke titel schudt ze beslist haar hoofd. Nee, nee, nee, die ook niet, NEE! Vol narcistische bewondering roept ze uiteindelijk: ‘Wat heb ik veel boeken gelezen!’ Na lang aarzelen valt haar keuze ten slotte op het verhaal WAARIN IEDEREEN OPGEGETEN WORDT. Haar letterlijke woorden. Met haar vier jaren wil ze nog eens dit bloeddorstige verhaal horen. Dat het slecht afloopt, vindt ze blijkbaar heerlijk.

Ik heb destijds bij de geboorte van de oudste een Engels pop up boek gekregen, The Dwindling party van Edward Gorey, dat gaat over een Engels gezin (pa, ma en vijf kinderen), dat in het weekend naar een groot pretpark bij een kasteel gaat. Op elke bladzijde plopt een pop up bouwsel van karton tevoorschijn, met monsters die pa, ma, dochter etc. in hun bek meenemen of doen verdwijnen. Op de achterkant van het boek loopt het jongste zoontje weg van het kasteel en zegt dan opgewekt, terwijl zijn hele familie zojuist is uitgemoord en hij nu dus wees is: ‘Well, I Never! But then, I expect it was all for the best.’

Ik vertaal dit zinnetje voor mijn vierjarige kleindochter met HET IS ZOALS HET IS en leg het boek op tafel. Uit. Ze wappert verrukt met haar handen: ‘Ja hè oma, het is zoals het is. Iedereen dood. Wat een spannend verhaal, hè, oma? Ik schrok me de tandjes.’ Ook al kent ze allang de afloop, ze kan met evenveel genoegen om hetzelfde blijven griezelen.

De volgende fase

Ik probeer nog een beetje empathie voor die arme jongste zoon met al zijn vermoorde gezinsleden op te brengen, per slot van rekening staat hij er in de wereld nu helemaal alleen voor, maar ze herhaalt HET IS ZOALS HET IS en wil opeens gaan klutselen. Met oma, ik mag nu haar grote lijmaangever en wiebeloogjesuitzoeker en cadeaupapierinpakker en vooral kunstwerkbewonderaar zijn, want ze heeft besloten dat er NU METEEN een tekening voor haar vriendinnetje gemaakt moet worden. En ook nog alsjeblieft mooi ingepakt en zelfs door haar GESIGNEERD! Na twee dagen op de kleuterschool wil ze overal haar eigen naam opzetten.

Als ik lichtelijk tegensputter, omdat ik toch ook nog wat andere dingen te doen heb, bla bla bla, kijkt ze me streng aan: ‘NEE, OMA! Het is zoals het is.’

Tja, kinderen leren inderdaad veel van voorlezen.

Meer berichten van oma Bobje lezen? Dat kan natuurlijk!